Sumatra

Lieve iedereen,

Ik schrijf deze blog in de nachttrein van Chiang Mai naar Bangkok, heerlijk in mijn bedje tussen twee gordijntjes met het geschud van de trein en het geluid van de rails op de achtergrond. Ik ben onderweg naar Krabi, een plaatsje in zuid-thailand, een reis die ik heel koppig over land wilde afleggen, wat betekent dat ik 36 uur achter elkaar onderweg ben in treinen en bussen. Topplan anne, haha! Deze blog gaat over het laatste stukje van mijn reis met Ruben door Indonesië. Veel leesplezier!

REIS NAAR MEDAN
De reis naar Medan was een dag volle hilarische bizariteiten. We vertrokken om vier uur 's ochtends vanuit Moni naar het vliegveld in Ende, in een knal oranje gepimpt busje genaamd 'No money No honey' met gekleurde lichtjes op het dak en een sticker met 'lekkerding' op de deur. Toen we aankwamen, tien minuten voor incheck tijd, was het vliegveld compleet verlaten. Er was niemand in het gebouw te bekennen, laat staan dat er al een balie open was. Vijf minuten na in-check tijd werden we, samen met een handjevol andere mensen, binnen gelaten in vliegveld, wat amper de grote had van een busstation. We mochten ons water gewoon meenemen door de douane en poortjes die afgingen leidden niet tot fouilleren. Ons eerste ticket was naar Bali, waar we moesten overstappen, en niet naar onze eindbestemming: in Bali zouden we een nieuw ticket krijgen. Nadat het zelfde meisje wat ook de in-check deed onze kaartjes had gescheurd, liepen we de landingsbaan op naar een klein propeller vliegtuigje waar we via de trap in de deur vanaf de grond naar binnen konden. Tijdens de vlucht naar Bali maakten we een tussenstop in Labuan Bajo, waar mensen (vooral indonesische mannen met t-shirts, tassen en petjes met populaire indonesische bestemmingen erop) in en uit stapten alsof we werkelijk in een bus zaten. Aangekomen in Bali ontdekten we nadat we inderdaad een nieuw ticket gekregen hadden dat we voor onze tweede vlucht 6 uur moesten wachten: dit wisten we van te voren niet, omdat dit nergens aan gegeven was in onze vlucht informatie. Na een paar uur rond drentelen rond het vliegveld (eerst oriënteren welke ijsjes ze hebben, daarna koffie bestellen om na te denken over welk ijsje we wilden, daarna ijsje eten: op vakantie zijn is soms zwaar) gingen we op zoek naar de goede gate voor onze volgende vlucht. Het probleem was alleen dat onze vlucht totaal niet op de borden stond: het vluchtnummer niet, de maatschappij niet maar ook überhaupt geen enkel vliegtuig naar Medan. Mm, wel een beetje vreemd... We vroegen het aan de informatie balie, en eerst zei ze dat het nog wel zou komen. Toen echter een uur later nog niets op de borden stond en onze boarding time al was in gegaan, verzochten we haar toch maar even vriendelijk om iemand te bellen. Na wat heen en weer gebel bleek dat ons vliegtuig al klaar stond bij een gate, en dat we snel moesten boarden. Dus helemaal nergens in het hele vliegveld, niet eens bij de gate, stond aangegeven dat dit onze vlucht was. Nou kwamen we er achter dat dit vliegtuig eerst naar Bandung ging, en daarna pas naar Medan. Ook de boarding tijd en de vertrektijd waren anders, dus we hebben toch maar even 3 keer gecheckt of we echt het goede vliegtuig in stapten. Aangekomen in Bandung gingen we er vanuit dat we konden blijven zitten, maar toen het hele vliegtuig leegstroomde begonnen we daar toch een beetje aan te twijfelen. Nou bleek dat we dus toch moesten overstappen naar een ander vliegtuig, maar we moesten eerst een sticker halen (ja, letterlijk gewoon een sticker met alleen transit erop) waar voor we weer het halve vliegveld door gezeuld werden. Voordat we weer in het vliegtuig stapten moesten we nog een keer door de douane, waar de jongen die de schermen van de xray moest checken gewoon vrolijk op facebook zat. Ze checkten onze sticker niet en toen mochten we het goede vliegtuig gaan zoeken op de landingsbaan tussen een hele hoop mensen die om alle vliegtuigen heen krioelden (denk: busstation). Toen we het goede vliegtuig hadden gevonden mochten we voor de vierde (!) keer de geroutineerde veiligheidsdemonstratie kijken en gingen we voor de vierde keer die dag de lucht in. Toen we uiteindelijk 2 uur later dan gepland aankwamen in Medan waren de taxirijders moeilijk irritant, en ik ging koppig op zoek naar een taxi met een meter, wat uiteindelijk duurder bleek te zijn en dus redelijk zonde van de moeite. Toen we aankwamen in ons hotel waren we allebei compleet gebroken van 20 uur reizen, dus na wat eten hebben we als een blok door al het lawaai van de stad heen geslapen.

MEDAN
De volgende dag moesten we wat dingen regelen en uitzoeken. Het belangrijkste was dat we allebei tickets moesten boeken om weer weg te vliegen uit Medan. Dit was lastiger dan we dachten, want wifi was niet makkelijk te vinden en werkte niet. Gelukkig kwamen we toevallig langs een Airasia winkel, dus konden we daar allebei een ticket kopen. Medan is niet bijzonder, het is een grote drukke stad met veel verkeer en bedrijvigheid. Het grote aantal eettentjes is wel heel erg leuk: je ziet overal warungs en kleine eetshopjes die wat ze aanbieden uitstallen in de vitrine op kunstig opgestapelde bordjes en schaaltjes. De Bejaks (fietstaxi's) zijn handig omgebouwd door de fiets te verwijderen en in plaats daarvan een scooter aan de zijkant te installeren. Daarna moesten we onze reis regelen naar Bukit Lawang, een populair dorpje in de jungle waar vandaan je treks kunt doen. We hadden al een pakket aangeboden gekregen door ons hostel, maar we hadden geen zin om zoiets te boeken, we wilden het liever zelf regelen. Toen we het aan het uitzoeken waren bleek alleen dat wat ze aanboden veel goedkoper was dan als we het zelf zouden regelen, en het was ook precies wat we wilden dus we zijn toch maar met ze in zee gegaan.

BUKIT LAWANG
Na een lange reis door file (demonstraties voor hogere lonen) kwamen we aan het einde van de middag aan in Bukit Lawang. Wat een wereld van verschil met het droge, zonnige, open Flores waar we net vandaan kwamen! Alles was zo groen en er liep een grote volle rivier door het dorp, iets wat ik nog niet een keer ben tegen gekomen in Indonesië. De regen kwamen met bakken uit de lucht (ik had nog maar 1 miezerbuitje meegemaakt) en de lucht was veel klammer dan op Flores. Zo anders, en weer zo prachtig! Bukit Lawang is een dorpje midden in de jungle, zonder verkeer, wat volledig bestaat uit toeristenvoorzieningen: hotels, guesthouses, restaurants en winkeltjes. Het klinkt vreselijk, maar dat was het absoluut niet! Het was heel rustig omdat het laagseizoen was (het regenseizoen was begonnen) en daardoor hing er een heel relaxed sfeertje. De opbouw van het dorp was heel leuk en gezellig, met leuke restaurantjes met hangmatten en loungebanken, en alle paden liepen gewoon door tussen hotels dus het leek bijna alsof je in 1 groot vakantiepark zat. De ene kant van de rivier was verbonden met de andere kant door middel van een paar gammele hangbruggen, waar je toch niet volledig relaxed overheen liep met je zware backpack. Als we er in het hoogseizoen waren geweest hadden we er misschien heel anders over gedacht, maar nu was het echt een heerlijke plek om te zijn!
We verbleven in een belachelijk goedkoop hotel (1.50 per persoon) waar je in Flores qua kwaliteit 15 euro voor zou betalen, met heel gezellig restaurant met fantastisch eten. Na aankomst aten we daar kip groenten pompoen curry: zeker een van de lekkerste dingen die ik heb gegeten in Indonesië! 'S avonds was het heel gezellig: midden in de jungle in de gietende regen (watervallen liepen van de trappen af) zaten we met gasten en locale toeristen biertjes te drinken terwijl ze gitaar speelden en we liedjes zongen. Op een gegeven moment sprong een local tegenover mij vol verschrikking op en wees hij naar mij; ik snapte er niks van en dacht dat hij een grapje maakte, maar toen ik naar beneden keek bleek er een grote cobra tien centimeter van mijn voet langs te glijden. Ik stond op en liep weg, en daarna voelde ik toch wel een beetje schrik, zeker toen we zagen hoe groot hij was toen hij wat verder weg nog een keer langs kwam en zijn nek opzette. Daarna liep ik toch wel iets minder relaxed in het donker door de jungle!
De volgende ochtend zouden we beginnen aan onze tweedaagse trektocht, maar ik voelde me helemaal niet lekker en had ook niet echt geslapen die nacht, dus we hebben besloten dat we het een dag zouden uitstellen. Gelukkig ging het snel beter, waarschijnlijk was het vermoeidheid aangezien we op zo'n hoog tempo aan het reizen waren met niet erg lange nachten tussen de drukke dagen. Deze beslissing betekende wel dat we niet nog een andere bestemming konden doen op Sumatra, maar dat was sowieso wel een erg ambitieus plan en we vonden het allebei zo'n fijne plek dat we zonder veel overleg het er allebei mee eens waren. Die dag hebben we voor het eerst (!) Sinds we samen aan het reizen waren een dag deel vrijwillig niks gedaan, haha, heerlijk! Lekker uitgebreid ontbeten, boekje gelezen, blog geschreven. Na de lunch kwam stom toevallig een meisje die ook met ons op de boot zat naar Flores terug van een tweedaagse trek; ze bleef zelfs in hetzelfde hotel, heel toevallig! 'S middags zijn we te voet het dorpje en de omgeving gaan verkennen. Aan het einde van de middag hebben we nog een wandeling door een vleermuizen grot gedaan, dat was echt waanzinnig gaaf. Het waren drie grote grotten die met elkaar verbonden waren door hele smalle doorgangen waar je door heen moest kruipen en klimmen, en in iedere grot leefde een ander dier: in de eerste kleine vleermuisjes, in de tweede duizenden grote vleermuizen en in de laatste grot zwaluwen die hun nestjes tegen de grotwand hadden gebouwd. Die avond weer heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad met kaartspelletjes en gitaarmuziek.

JUNGLE TREK
De volgende ochtend maakten we ons klaar voor een tweedaagse jungle trek. We pakten onze kleine rugzakjes met water en verder zo min mogelijk, aangezien we onze spullen zelf moesten dragen. Bij het ontbijt ontmoetten we al de helft van onze groep: een australische en een engelse jongen van onze leeftijd. Het klikte bij het ontbijt al goed, en nadat de twee andere groepsgenoten (een nederlandse man en een engels meisje) ook waren gearriveerd konden we vertrekken. De eerste dag was 8 uur lopen, en continu stijl omhoog en omlaag maakte het nog iets uitdagender. Het was zo ontzettend gaaf! Omgeven door de dichte jungle, op smalle paadjes met rotsen en boomwortels, vergezeld door de meest bijzondere geluiden van allerlei verschillende dieren. In het begin zagen we een heleboel apen van verschillende soorten: een grote groep grijze apen, zwarte en bruine gibbons, apen met kuifjes en apen met witte ringen om hun ogen (ik weet alle namen niet meer..). Sommigen kwamen zo ontzettend dichtbij, en het was echt bijzonder om te zien hoe ze met elkaar omgingen en hoe ze van de ene naar de andere tak slingerden. Het duurde ook niet lang voordat we de eerste orang oetans zagen: een moeder en haar kind in een nest, een meter of tien van ons vandaan. De moeder hing in een luie houding uit te rusten terwijl haar kind rondom het nest zichzelf aan het vermaken was met van alles en nog wat. Want een fantastische dieren! Nadat we ongeveer over de helft waren kregen we een hele lekkere lunch, met nasi goreng en heerlijk fruit. Het was ontzettend gezellig, we hadden geluk met een heel leuk groepje. Vooral de twee jongens waren echt heel tof en we hebben veel lol gehad tijdens het lopen. De andere twee waren ook aardig, maar ze hadden moeite om ons bij te houden dus mengden ze niet erg in het gesprek tijdens het lopen. We zagen nog allerlei andere dieren: enorme mieren (zo groot als je duimkootje!), prachtige vlinders, andere insecten en een paar vliegende eekhoorns. Na de lunch hadden we waanzinnig veel geluk; een enorme orang oetan met haar kind hingen vlak naast ons pad in de bomen. De gids had wat bananen, en toen kwamen ze nog dichter bij, ze zaten ongeveer op twee meter afstand. Zo bijzonder! We hebben haar zelf ook nog een banaantje gegeven. Ze was zo ontzettend groot en zo dichtbij, en ze keek je recht aan in je ogen terwijl ze heel voorzichtig en rustig de banaan uit je hand pakte. Het komt niet zo vaak voor dat je echt zo'n contact hebt met een dier, en ze zijn zo menselijk, kippenvel! Het laatste deel van de trek was het moeilijkst (en het leukst!): we klommen omhoog in omlaag in enorme wortelnetwerken en gebruikten lianen om van stijle gladde afdalingen naar beneden te komen. Aan het einde van de middag kwamen we aan bij onze slaapplek: een open plek midden in de jungle aan een rivier, waar een paar verhogingen met zeilen er omheen stonden. In de rivier zwommen allemaal hele grote varanen (sommige wel twee meter!) die op de geur van het eten afkwamen. Een stukje verderop was een waterval waar je kon zwemmen, wat heel welkom was na een hele dag zweten. Bij het kamp kregen we eerst koffie en koekjes, en daarna een heerlijke maaltijd met verschillende gerechten. Zulk goed eten hadden we niet verwacht in de jungle! We hebben nog een gezellige avond gehad met een biertje bij het kaarslicht, en daarna was het tijd om te slapen op ons 1 cm dikke matje op een verhoging met uitzicht de jungle in. Ondanks het oncomfortabele matje was het niet moeilijk om in slaap te vallen met de geluiden van de jungle en regen op de achtergrond.
De volgende ochtend kregen we een belachelijk goed en groot ontbijt, en daarna maakte we ons klaar voor de tweede dag van onze trek. Na een halve dag lopen met flinke stijgingen en dalingen kwamen we aan bij de rivier. Vanaf daar gingen we raftend terug naar Bukit Lawang, super gaaf! We zaten in banden die aan elkaar geknoopt waren, en het ging er nog best heftig aan toe, echt heel leuk.
De dag van terugkomst was de verjaardag van het engelse meisje in onze groep, dus we besloten het met z'n allen te vieren. Het was ook Rubens laatste avond, dus dat kwam goed uit. We aten met z'n allen en bestelden biertjes en een fles lokale brandy, en terwijl we gezellig zaten te kletsen kwamen er steeds meer mensen bij ons zitten, sommigen met gitaar. We zongen voor haar toen ze het taartje kwamen brengen die we voor haar besteld hadden, en het werd een fantastische avond! De volgende ochtend was het wel iets minder leuk, want Ruben moest heel vroeg het busje hebben om terug te gaan naar Medan om naar Jakarta te vliegen. Ik stond samen met hem op om hem uit te zwaaien en wat overbodige spullen in zijn bagage te stoppen. Ik vond het echt heel jammer om gedag te zeggen tegen Ruben. De drie weken samen waren zo ontzettend snel gegaan, en we hebben samen zoveel leuke, bijzondere en mooie dingen meegemaakt. Alles ging ook super natuurlijk, we dachten over alles telkens hetzelfde en hebben niet een keer ergens een discussie over gehad. Ook waren er soms gekke situaties waarin ik bijvoorbeeld dacht: mm ik heb nu wel een beetje honger. En dat Ruben vlak daarna zei: we kunnen anders wel even stoppen om iets te eten? Dat ik echt dacht heu, zei ik dat hardop? Echt bizar! We hebben gelachen, ons verwonderd, verbaasd en ultiem genoten. Wat ben ik toch een geluksvogel met zo'n topbroer!

LAATSTE DAG INDONESIË
Die zelfde dag had ik afgesproken om samen met een oostenrijks meisje en haar duitse vriendin die in Bukit Lawang woonde naar de lokale markt te gaan. Ondanks dat ik heel erg moe was was ik toch erg blij dat ik was gegaan, want het was een ontzettend leuke markt. Op het eerste stuk van de markt verkochten ze grote blokken rubber, die van de rubberplantages verderop kwamen. Het stonk echt verschikkelijk, maar het was heel leuk om al te bedrijvigheid mee te maken. Op de rest van de markt werd van alles verkocht; groenten en fruit, kruiden, allerlei hapjes, vreemde drankjes en levende vissen die nu en dan uit de emmers sprongen. Van al dat mooie eten kreeg ik zin om te koken, en aangezien ik nog helemaal geen kookcursus had gedaan in Indonesië ging ik bij terugkomst op zoek naar een kookschool. Ik vond een heel leuk restaurantje waar ze ook kooklessen aanboden, met hele aardige mensen en een prachtige grote basic keuken. Ik regelde de les voor die avond, en toen ik bij terugkomst in mijn hotel even op bed ging liggen viel ik in een diepe slaap voor ruim drie uur. Ik droomde dat Ruben later weer terug kwam om door te reizen met mij, en op een of andere manier was dat zo echt dat ik later bij het plannen van mijn reis een paar keer in de war was. Gelukkig was ik net op tijd wakker voor mijn kookles, en onderweg kwam ik het oostenrijkse meisje tegen dus die is ook meegegaan, wat heel gezellig was. We kookten twee gerechten, een pompoen groenten tempe curry (hij was zo goed bevallen in ons hotel!) en tofu groenten rendang, en als toetje nog een soort gefrituurde bananencakejes. Onze twee leraressen waren ontzettend lieve en grappige dametjes, die ons met veel geduld alles uitlegden in gebrekkig engels. Aangezien we heel veel eten hadden, nodigden we twee andere mensen uit om met ons te eten en ook onze leraressen aten mee, wat een heel leuk gezelschap opleverde. Terug in het hotel pakte ik snel mijn tas in en ging daarna slapen, want de volgende ochtend ging ik om half vijf 's ochtends in een busje naar het vliegveld, wat ruim vier uur rijden was.

REIS NAAR THAILAND
Toen ik 's ochtends belachelijk vroeg in het pikkedonker met mijn backpack over een hangbrug boven een kolkende rivier liep, realiseerde ik me weer eens glimlachend hoe fantastisch alles is wat ik hier mag meemaken. Ik stapte daarna in een primitief busje samen met een heel aardig pools stel die dezelfde vlucht hadden als ik. Op het vliegveld nog even mijn backpack weer een beetje gevuld met een paar gloednieuwe nikes, omdat ze toch echt te mooi en te goedkoop waren om ze te laten staan. Na de check in en alle controles was het tijd om het vliegtuig in te stappen om Indonesië te verlaten. Ik vond het echt jammer om weg te gaan, hoewel ik ook heel veel zin had in Thailand. Indonesië is nog fantastischer geweest dan ik me had kunnen voorstellen, en ik kom hier zeker nog terug om de andere eilanden te zien. Maar nu eerst, tijd voor een nieuw land met nieuwe avonturen! Thailand, here I come!

Liefs, knuffels, kusjes en warmte uit het zonnige Azië!

Anne