Noord Thailand
Door: Anne Mak
Blijf op de hoogte en volg Anne
04 December 2014 | Thailand, Chiang Mai
Lieve allemaal!
Inmiddels is helaas mijn laatste week alweer aangebroken, ik ben absoluut nog niet klaar om naar huis te gaan! Ik loop een beetje achter, ik probeer tussen alles door een beetje te schrijven, maar aangezien ik nog 2 landen wilde proppen in minder dan 5 weken ben ik behoorlijk rap aan het reizen, dus ik heb er niet altijd tijd voor. Ik post deze blog vanuit een krakkemikkig internetcafe in Nyaungshwe, Myanmar. Wifi is hier heel schaars en als het er is is het te slecht om waarbenjij.nu te laden. Ook nu kost het me behoorlijk wat tijd en geduld, haha! Deze blog gaat over de eerste helft van mijn reis door thailand. Enjoy!
BANGKOK
Na slechts twee uur vliegen kwam ik aan in Bangkok. Ik heb eerst voor niets een half uur in de rij gestaan voor de visa balie, want je hebt helemaal geen visum nodig voor Thailand en dat wist ik niet. Illustreert wel een beetje hoe goed voorbereid ik thailand binnen kwam wandelen met mijn backpackje! Ik besloot samen met het poolse stel een taxi te delen naar het centrum, want ik had nog niets geboekt (wederom heerlijk op de bonnefooi) en ik dacht dat ik daar wel iets zou kunnen vinden. Toen we beneden kwamen, stonden er een heleboel mensen in de rij voor iets, we hadden geen idee wat, en gingen op zoek naar de taxiplaats. Wat bleek nou: de rij was voor de taxi's! Wat is dit?! Normaal zijn ze er in overvloed en wordt je belaagd, en nu stond er een rij van 2 uur voor een ritje naar het centrum. Ja dikke doei dachten we, dan maar hannesen door het openbaar vervoer. Een bus, een skytrain, een metro, een tuktuk en een wandeltocht later vond ik een hostel. Het was een stukje van Khao San Road (de uitgaansstraat) af, bewust, en erg leuk met een koffiebar voor de deur en de mooiste dorms die ik ooit heb gezien voor tien euro per nacht. Ik kwam net uit de jungle tussen de kakkerlakken en met een koud pisstraaltje als douche, had meer dan twaalf uur gereisd, was dood op... dus toen ik hier binnenliep voelde ik me de koning te rijk. Een fantastisch lekker bed met zachte schone lakens in een koele kamer, met een luxe schone warme (!) douche met lekkere shampoo en extreem zachte handdoeken. Er was lekker even niemand, dus ik kon mijn backpack ondersteboven gooien en in alle rust even bijkomen. Het voelde alsof ik mezelf trakteerde op een vijfsterren hotel! Nadat ik asociaal lang had gedouched en al mijn kleren in had geleverd om gewassen te laten worden, bestelde ik een cappuccino en sloeg mijn Lonely Planet open: eens even kijken wat hier te beleven valt. Pfoe het gedeelde voor bangkok is even dik als voor een heel eiland in Indonesië, waar te beginnen? Ik had van Wimjan en Floor de tip gekregen om een fietstocht te doen, dus die boekte ik voor de volgende dag. Het leek me ook heel leuk om een kookcursus te doen, dus dat boekte ik voor de dag erna. Dat was alvast een goed begin! Terwijl ik druk aan het bladeren was in mijn reisgids was er een andere jongen binnen komen lopen, en nadat ik klaar was liepen we naar Khao San Road om wat te eten en eens even te kijken wat er te beleven viel. Khao San Road is een grote chaos: overal ordinaire bars met harde muziek en schreeuwende verlichting, winkeltjes waar ze alles wat je kan verzinnen in neppe vorm verkopen, luidruchtige dronken toeristen (ook vroeg op de avond), extreem vervelende verkoop vrouwtjes die armbandjes verkopen met de meest vunzige teksten erop, eettentjes die gefrituurde sprinkhanen en schorpioenen aanbieden, proppers die je binnen proberen te lokken en mannen die kaartjes proberen te verkopen voor 'pingpong' shows. Kortom: vreselijk. Maar ook interessant. We aten in een restaurant waar we bediend werden door ladyboys en vermaakten ons met de diversiteit aan mensen die passeerden. Ik was nog steeds echt super moe, en mijn schorre stem door de airco kon niet boven de muziek uitkomen, dus ging ik niet al te laat terug. In mijn hostel kletste ik nog even met een amerikaanse jongen die in japan had gewoond, en toen ik boven kwam was het een grote gezellige boel in mijn vrouwendorm. Nadat ik daar nog even aan mee had gedaan ging ik natuurlijk weer veelste laat slapen.
De volgende ochtend ging ik op mijn nieuwe nikes op pad om even wat dingen te regelen en te kopen. Dat koste me niet veel moeite; in Bangkok is echt alles te vinden wat er ook in Nederland is, zelfs mijn eigen merk lenzenvloeistof (jippie!). Daarna ging ik naar het vertrekpunt van de fietstocht, wat niet zonder problemen verliep: de eerste 4 taxi's kende het adres niet, dus bonjourden ze me gewoon weer de auto uit. Sta je dan. Gelukkig wist taxi nummer 5 het adres wel en was ik nog net op tijd op mijn bestemming. De groep waar ik de tour mee deed was heel erg gezellig, erg gemengd in leeftijd, iets minder in afkomst want tachtig procent was Nederlands (het was een nederlands bedrijf). We fietsten eerst door de chinese wijk heen, bezochten een chinese tempel en een paar traditionele oude huisjes. Het was echt super leuk om echt door een lokale wijk heen te fietsen, door de smalle steegjes en langs de bedrijvigheid van het gemiddelde leven in Bangkok. De staken de rivier over met de pond en fietsen daarna nog door een thaise wijk, langs het water en bezochtten nog een boeddhistische tempel. Daarna namen we de longtailboat naar een plek buiten de stad. Die boten zijn echt super gaaf: ze varen met hele hoge snelheid door de smallere grachten heen. Na de boottocht vervolgden we onze fietstocht door het platteland, langs rijstvelden en door kleine dorpjes. Halverwege kregen we gebakken banaan en zoete aardappel bij een lokaal kraampje. We passeerden nog een paar tempels en lunchten laat in een leuk restaurantje aan het water, waar we lekker traditioneel eten kregen. In de schemering vaarden we met de longtailboat terug naar waar we begonnen. Echt een hele leuke manier om wat te zien van het 'echte' Bangkok! Ik liep met een nederlands meisje terug door de buurt rondom Khao San Road, en daar was het wel heel gezellig en leuk, met hippe tentjes en terrassen op straat. Ik zou misschien 's avonds daar nog wat gaan eten met mensen uit de fietsgroep, maar eer dat ik terug was met de boot was het al bijna negen uur, en ik moest de volgende dag heel vroeg opstaan. Dus ik heb met mensen uit het hostel de lekkerste en beroemdste Pad Thai van Bangkok gegeten, waar een rij van een uur voor stond als je binnen wilde zitten, en ben na wat drankjes mijn bedje in gedoken.
De volgende ochtend stond ik heel vroeg op, want ik had lekker impulsief bedacht dat ik ook nog wel even naar Myanmar wilde gaan. Leuk idee, maar natuurlijk weer niet genoeg over nagedacht. Toen ik om half zeven aan het ontbijt zat dacht ik mm, je moet vast ook iets van kopieën ofzo meenemen. Dat was inderdaad zo volgens google, dus ik ging maar snel op zoek naar een plek waar dat kon, wat natuurlijk geen groot succes was om half zeven 's ochtends. Na een eindje lopen vond ik een klein muffig half openstaand deurtje, waardoor ik iets van pasfoto's aan de muur zag hangen. Ik liep maar binnen en het was inderdaad een soort photoshop, maar dan wel van dertig jaar geleden. Alle foto's waren mega ouderwets en vergeeld, en in de stoffige vitrine stonden ouderwetse camera's en filmrolletjes. Het verbaasde me dan ook niet dat er een heel oud thais vrouwtje uit het achterste deel van de ruimte kwam lopen, en ze gebaarde me dat ik moest wachten. Ze bracht me een kopje thee (denk ik?) en na 5 minuten kwam er een nog ouder thais mannetje aangelopen, die ook geen woord engels sprak. Toen ik had duidelijk gemaakt dat ik pasfoto's wilde, werd ik gefotografeerd in een muffig kamertje met een prehistorische camera. Nadat hij de foto's met de hand had ontwikkeld betaalde ik hem een euro en stond ik weer buiten. Gelukkig was het makkelijker om een copyshop te vinden, en een uurtje later dan gepland zat ik in de taxi naar de ambassade van Myanmar. Ik was gewaarschuwd voor de drukte bij de ambassade (daarom was ik ook zo vroeg gegaan) en dat was volkomen terecht, want er stonden al minstens 60 mensen te wachten toen ik een half uur voor openingstijd in de rij aansloot. Gelukkig was ik op tijd, want de rij werd in de loop van de uren gigantisch. Ze sluiten om twaalf uur de deuren, dus als je voor die tijd niet binnen bent heb je dikke pech en heb je voor niets uren staan wachten. Bij mij ging het prima, ik had leuk gezelschap in de rij en stond binnen 2,5 uur weer buiten, waarna ik met de mensen die ik ontmoet had koffie ging drinken in de buurt van de ambassade om wat tips op te doen over Myanmar. Ik kocht een kaartje op het station om de volgende nacht naar Chiang Mai te reizen, en liep vanaf daar naar mijn kookschool. Het was een uurtje lopen en zo zag ik automatisch weer iets van Bangkok. Bangkok is denk ik de grootste stad waar ik ooit ben geweest, en erg indrukwekkend. Overal smalle straatjes met marktjes tussen de enorme luxe shoppingmals, chaotisch verkeer met voornamelijk vervelende felgekleurde taxi's en tuktuks, tientallen standjes met eten op straat, honderen uithangborden die tentjes aangeven waar onduidelijke dingen gebeuren, vrouwen die duidelijk man zijn, vrouwen die op mannen lijken en personen waarvan de sexe gewoon onduidelijk is, het locale leven in de achterwijken, oplichters die je aanspreken op straat, de meest prachtige tempels midden in de stad tussen de wolkenkrabbers, ice coffee en loterijkaartjes op elke hoek van de straat en slapende zwervers voor een fancy kantoor met rijke zakenlui. Ik voelde me alsof ik van de ene jungle, op Sumatra, in de andere jungle was beland.
De kookschool zat in een zijstraatje van een grote weg in het zuiden van Bangkok. Het was een hele leuke school met enthousiast personeel, en ook de kooklessen waren heel leuk. We gingen eerst naar de markt, waar we uitleg kregen over de verschillende ingrediënten, en kookten daarna stap voor stap 6 gerechten. Alles was heel goed voorbereid, goed uitgelegd en vooral: heel lekker! Bij terugkomst zaten hostelgenoten biertjes te drinken, en ik ben uiteindelijk met ze mee uitgegaan. We gingen naar een vreselijke discotheek op Khao San Road, maar het was wel vermakelijk en ik heb erg gelachen.
De volgende ochtend wilde ik eigenlijk nog door een ander deel van Bangkok lopen, maar ik was later wakker door het uitgaan en ik moest tickets regelen voor Myanmar en mijn tas inpakken, dus ik ben uiteindelijk direct vanuit het hostel naar de ambassade gegaan om mijn paspoort op te halen. Na weer ruim twee uur bij de ambassade ging ik direct door naar het station om mijn nachttrein naar Chiang Mai te halen.
CHIANG MAI
De nachttrein naar Chiang Mai was veel luxer en comfortabeler dan ik me had voorgesteld. Toen de bedden nog opgeklapt waren had je een ruime bank voor je alleen, en na het installeren had ik een heel fijn breed bed, die ik volledig kon afsluiten met een gordijntje. Het eerste deel van de reis gezellig gekletst met de treingenoten om me heen; een australisch meisje, een zweeds meisje en drie engelse meiden (ik zat in een female only treinstel). Toen zij al in bed lagen, stapten er twee amsterdamse meiden in die de bedden naast mij hadden. Ze klonken gezellig en we raakten aan de praat, en ze nodigden me meteen uit om mee op zoek te gaan naar de bar in de trein, die er niet bleek te zijn. Na een heerlijke lange nacht in coma te hebben gelegen werd ik wakker terwijl we het station van Chiang Mai binnen reden. Ik deelde een taxi naar een hostel met de twee amsterdamse meiden (lisanne en aafke) en een jongen uit mijn hostel in Bangkok. De taxi's zijn heel grappig daar; het zijn een soort limited edition tuktuks, een soort auto's waar je ook buiten achterin zit. We kwamen aan in een heel relaxed en heel goedkoop hostel: ik betaalde 3 euro voor een bed in een dorm met fan, en het hostel had een heel tof restaurant met een zwembad erbij. Nadat we omgekleed waren en onze tassen in het bagage hok hadden gezet huurden we scooters: ik, aafke, lisanne, de Australiër uit bangkok en een engelse jongen die we in het hostel hadden ontmoet. Het was heerlijk om rond te rijden en de vrijheid te hebben om overal heen te gaan. We reden naar een waterval, naar een tempel op een heuvel en door de bergen. De engelse jongen had in het hostel iets opgevangen over een 'loop' die je kon doen, een rondje voor de heuvels van myanmar, wat ons ongeveer 90 minuten zou kosten met de scooter. We probeerden het te vinden, maar zonder fatsoenlijke kaarten en onleesbare wegborden was het lastig. Rond een uur of vier vonden we het, maar door wat miscommunicatie waren ik, aafke en lisanne de twee anderen kwijt geraakt. 90 minuten zouden we moeten redden voor het donker, dus we begonnen aan het rondje. De omgeving was super mooi, en onderweg zagen we olifanten en locale dorpjes, echt heel leuk! Maar het duurde en duurde en we kwamen nergens.. anderhalf uur later kwamen we in een dorpje, en we dachten dat we bijna terug zouden moeten zijn. We vroegen in het dorpje waar we heen moesten maar ze bleven maar zeggen dat we dezelfde weg terug moesten. Na een tijdje vonden iemand die goed engels sprak, en hij legde uit dat er inderdaad een 'loop' was, maar dat we nog niet eens op de helft waren. Wat bleek nou: het rondje was 90 kilometer in plaats van 90 minuten! En de kortste weg terug was dus dezelfde weg als hoe we gekomen waren, anderhalf uur lang, en het begon al donker te worden en het was een heel kronkelig, donker bergweggetje. We konden niet echt veel anders dus we besloten om voorzichtig terug te rijden. Het ging opzich goed maar het was heel lastig om te anticiperen op wat er ging komen, omdat je maar een klein stukje voor je kon kijken, de rest was pikkendonker. We weten allemaal niet precies hoe het gebeurde, aafke en lisanne kunnen het zich niet goed meer herinneren en ik kwam pas later de bocht om, maar na ongeveer een half uur gingen lisanne en aafke onderuit in een bocht. Waarschijnlijk lag er grind of zand in de bocht en zag lisanne het te laat. Er kwamen gelijk een heleboel thaise mensen om te helpen; ze belden de ambulance, regelden het verkeer, gaven ons water en brachten onze scooters in veiligheid terwijl wij naar het ziekenhuis gingen. Super aardig natuurlijk, maar op een gegeven moment waren ze met zo veel, en ze waren allemaal aan lisanne aan het plukken dus dat was wel een beetje te veel van het goede. De ambulance kwam redelijk snel en was super primitief, met een prehistorische brancard en helemaal niets aan medische faciliteiten in de auto. Dus daar gingen we, in een krakkemikkige thaise ambulance met sirene door de heuvels van chiang mai. De rit duurde veelste lang, en het verkeer reageerde totaal niet op de sirene. Ik denk niet dat de ambulance veel kan betekenen in echte spoedgevallen.. Het ziekenhuis was, vergeleken met de ambulance, heel goed. Alles duurde wel wat lang, maar de dokter wist waar hij het over had en alles werd heel goed behandeld. Ze kreeg hechtingen in haar knie en in haar heup, en verder maakte ze de schaafwonden schoon. Aafke, die achterop de scooter zat, had gelukkig niks en ook lisanne had geluk, het had een stuk erger kunnen zijn! Een uur of zes later, na alle rompslomp met betalingen en verzekering konden we gaan. We hadden inmiddels mega honger, en lisanne was nog redelijk mobiel (waarschijnlijk ook door de morfine) dus we vroegen of ze ons af wilden zetten bij de mac in plaats van het hostel. Liepen we daar, rond middennacht, lisanne in haar groene ziekenhuispakje. Can we go first? Emergency! Na een flink bigmac menu namen we de taxi terug naar het hostel.
Je hoort best wel wat verhalen over ongelukken, en je weet dat je voorzichtig moet zijn, maar dit was toch wel weer even een wake-up call dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Het viel gelukkig mee, het had veel erger kunnen zijn, maar het was toch heel vervelend want ze moest elke dag naar het ziekenhuis om verbanden te verschonen en ze was toch een stuk minder mobiel, wat backpacken lastiger maakt.
De volgende dag hebben we rustig aan gedaan. We moesten de scooters ophalen op de plek van het ongeluk, wat ons een uur of 3 koste, en ik moest ook wat dingen regelen (treintickets, vliegtickets). Verder hebben we bij het zwembad gelegen en rond gelopen. Chiang Mai is echt een super leuke stad. De binnenstad is klein en gezellig, met overal winkeltjes, restaurantjes en tempels, en in tegenstelling tot buiten de binnenstad is er weinig verkeer. 'S avonds gingen we uiteten en opstap met drie nederlandse jongens die we hadden ontmoet in ons hostel. Het uitgaan in Chiang Mai is niet groot, maar wel heel leuk, en zeker met goed gezelschap werd het een hele leuke avond!
De volgende ochtend was iets minder leuk, want ik moest vroeg op omdat ik samen met aafke en twee van de jongens een dagtour ging doen, en ik had echt een enorme kater. Ik werd al niet erg vrolijk van de rit naar de eerste bestemming, twee uur bochtige wegen, en ook op de olifant, hobbelend en in de brandende zon, was niet de beste remedie voor een super kater. Gelukkig was het super gezellig, dus de dag was echt waanzinnig leuk. Na de olifantentrek (wat een beetje zielig was) gingen we 'raften' op de rivier, wat meer betekende: chillen op een bamboe vlot, wat echt dikke prima was. Daarna gingen we ziplinen in de jungle, wat heel leuk was, maar de meeste ziplines waren kort en dichtbij de grond, dus er waren er maar een paar die echt spectaculair waren. Bovendien hadden de toeristen een full-body tuigje, waardoor je niet net als de instructeurs echt op je kop kon hangen en andere gekke dingen kon uithalen. Ik vond dat nogal jammer, dus ik vroeg een instructeur om met me te ruilen, en na een beetje zeuren kreeg ik zijn tuigje, wat het een stuk interessanter maakte! Het is toch echt wel heel gaaf om op 40 meter boven een waterval te hangen, op je kop met losse handen. Na het ziplinen kregen we nog een prachtig toeristen T-shirt met iets in de trant van 'I did the Chaing Mai ziplines'. Helemaal fantastisch natuurlijk, ik trek dat shirt zeker nooit meer uit. Op de terugweg vonden we nog de red velvet cornetto waar ik naar op zoek was (die helaas minder goed was dan hij klinkt) en rond een uur of 5 waren we precies op tijd terug om aan te sluiten bij de barbeque party bij het zwembad in het hostel, wat heel gezellig was met heel lekker eten. Daarna gingen we weer richting de zoe's voor nog een mooi avondje stappen!
De laatste dag in Chiang Mai uitgeslapen, en 's middags samen met aafke en lisanne een kookworkshop gedaan. Het was heel leuk, we kookten weer andere dingen dan ik had gekookt in Bangkok, dus het was een goede aanvulling voor mijn thaise kookskills. Na de kookworkshop gingen we naar de zaterdag markt, die echt enorm bleek te zijn. Ze verkochten er echt alles wat je maar kon bedenken, van thaise snacks tot tweede hands kleding en honderden souvenirs. Echt een hele leuke en sfeervolle markt, jammer dat ik alleen een backpackje bij me heb!
PAI
De volgende ochtend was het helaas tijd om afscheid te nemen van de jongens en de bus te nemen naar Pai, een plaatsje nog verder in het noorden. Hoewel de vier uur durende busreis enorm bochtig was en de chauffeur als een mongool reed, heb ik de reis vooral slapend doorgebracht: kennelijk had ik wat uurtjes in te halen... In Pai had ik eigenlijk een hostel geboekt, maar aafke en lisanne nodigden me uit om samen met hen in het resort te slapen wat ze hadden geboekt van het verzekeringsgeld van Lisanne. Van het geld wat ze kreeg voor accomodatie konden wij met z'n drieën flink luxe verblijven, met zwembad en persoonlijke chauffeur, niet verkeerd! Nadat we ons daar hadden geïnstalleerd zochten we Jeroen op, een jongen die de anderen al kenden uit zuid-thailand en die wij in Chiang Mai hadden ontmoet. Hij was met een groep met de scooter van Chiang Mai naar Pai gereden, en nadat we samen hadden gegeten gingen we biertjes drinken en daarna uit met hen. De volgende ochtend was ik weer niet erg blij toen ik met een kater wakker werd en een lange reis voor de boeg had. Aafke en Lisanne bleven in Pai en Jeroen reed terug met de scooter, dus ik moest helaas afscheid nemen van deze drie toppers. Ik had het echt heel leuk gevonden om nog verder met ze te reizen, maar helaas had ik al tickets om door te reizen naar het zuiden. Het eerste deel van mijn reis door thailand was echt geweldig, vooral door de fantastische mensen die ik heb ontmoet. Wat ik mee maak in zuid thailand lees je in mijn volgende blog!
Tot snel,
Liefs Anne
Inmiddels is helaas mijn laatste week alweer aangebroken, ik ben absoluut nog niet klaar om naar huis te gaan! Ik loop een beetje achter, ik probeer tussen alles door een beetje te schrijven, maar aangezien ik nog 2 landen wilde proppen in minder dan 5 weken ben ik behoorlijk rap aan het reizen, dus ik heb er niet altijd tijd voor. Ik post deze blog vanuit een krakkemikkig internetcafe in Nyaungshwe, Myanmar. Wifi is hier heel schaars en als het er is is het te slecht om waarbenjij.nu te laden. Ook nu kost het me behoorlijk wat tijd en geduld, haha! Deze blog gaat over de eerste helft van mijn reis door thailand. Enjoy!
BANGKOK
Na slechts twee uur vliegen kwam ik aan in Bangkok. Ik heb eerst voor niets een half uur in de rij gestaan voor de visa balie, want je hebt helemaal geen visum nodig voor Thailand en dat wist ik niet. Illustreert wel een beetje hoe goed voorbereid ik thailand binnen kwam wandelen met mijn backpackje! Ik besloot samen met het poolse stel een taxi te delen naar het centrum, want ik had nog niets geboekt (wederom heerlijk op de bonnefooi) en ik dacht dat ik daar wel iets zou kunnen vinden. Toen we beneden kwamen, stonden er een heleboel mensen in de rij voor iets, we hadden geen idee wat, en gingen op zoek naar de taxiplaats. Wat bleek nou: de rij was voor de taxi's! Wat is dit?! Normaal zijn ze er in overvloed en wordt je belaagd, en nu stond er een rij van 2 uur voor een ritje naar het centrum. Ja dikke doei dachten we, dan maar hannesen door het openbaar vervoer. Een bus, een skytrain, een metro, een tuktuk en een wandeltocht later vond ik een hostel. Het was een stukje van Khao San Road (de uitgaansstraat) af, bewust, en erg leuk met een koffiebar voor de deur en de mooiste dorms die ik ooit heb gezien voor tien euro per nacht. Ik kwam net uit de jungle tussen de kakkerlakken en met een koud pisstraaltje als douche, had meer dan twaalf uur gereisd, was dood op... dus toen ik hier binnenliep voelde ik me de koning te rijk. Een fantastisch lekker bed met zachte schone lakens in een koele kamer, met een luxe schone warme (!) douche met lekkere shampoo en extreem zachte handdoeken. Er was lekker even niemand, dus ik kon mijn backpack ondersteboven gooien en in alle rust even bijkomen. Het voelde alsof ik mezelf trakteerde op een vijfsterren hotel! Nadat ik asociaal lang had gedouched en al mijn kleren in had geleverd om gewassen te laten worden, bestelde ik een cappuccino en sloeg mijn Lonely Planet open: eens even kijken wat hier te beleven valt. Pfoe het gedeelde voor bangkok is even dik als voor een heel eiland in Indonesië, waar te beginnen? Ik had van Wimjan en Floor de tip gekregen om een fietstocht te doen, dus die boekte ik voor de volgende dag. Het leek me ook heel leuk om een kookcursus te doen, dus dat boekte ik voor de dag erna. Dat was alvast een goed begin! Terwijl ik druk aan het bladeren was in mijn reisgids was er een andere jongen binnen komen lopen, en nadat ik klaar was liepen we naar Khao San Road om wat te eten en eens even te kijken wat er te beleven viel. Khao San Road is een grote chaos: overal ordinaire bars met harde muziek en schreeuwende verlichting, winkeltjes waar ze alles wat je kan verzinnen in neppe vorm verkopen, luidruchtige dronken toeristen (ook vroeg op de avond), extreem vervelende verkoop vrouwtjes die armbandjes verkopen met de meest vunzige teksten erop, eettentjes die gefrituurde sprinkhanen en schorpioenen aanbieden, proppers die je binnen proberen te lokken en mannen die kaartjes proberen te verkopen voor 'pingpong' shows. Kortom: vreselijk. Maar ook interessant. We aten in een restaurant waar we bediend werden door ladyboys en vermaakten ons met de diversiteit aan mensen die passeerden. Ik was nog steeds echt super moe, en mijn schorre stem door de airco kon niet boven de muziek uitkomen, dus ging ik niet al te laat terug. In mijn hostel kletste ik nog even met een amerikaanse jongen die in japan had gewoond, en toen ik boven kwam was het een grote gezellige boel in mijn vrouwendorm. Nadat ik daar nog even aan mee had gedaan ging ik natuurlijk weer veelste laat slapen.
De volgende ochtend ging ik op mijn nieuwe nikes op pad om even wat dingen te regelen en te kopen. Dat koste me niet veel moeite; in Bangkok is echt alles te vinden wat er ook in Nederland is, zelfs mijn eigen merk lenzenvloeistof (jippie!). Daarna ging ik naar het vertrekpunt van de fietstocht, wat niet zonder problemen verliep: de eerste 4 taxi's kende het adres niet, dus bonjourden ze me gewoon weer de auto uit. Sta je dan. Gelukkig wist taxi nummer 5 het adres wel en was ik nog net op tijd op mijn bestemming. De groep waar ik de tour mee deed was heel erg gezellig, erg gemengd in leeftijd, iets minder in afkomst want tachtig procent was Nederlands (het was een nederlands bedrijf). We fietsten eerst door de chinese wijk heen, bezochten een chinese tempel en een paar traditionele oude huisjes. Het was echt super leuk om echt door een lokale wijk heen te fietsen, door de smalle steegjes en langs de bedrijvigheid van het gemiddelde leven in Bangkok. De staken de rivier over met de pond en fietsen daarna nog door een thaise wijk, langs het water en bezochtten nog een boeddhistische tempel. Daarna namen we de longtailboat naar een plek buiten de stad. Die boten zijn echt super gaaf: ze varen met hele hoge snelheid door de smallere grachten heen. Na de boottocht vervolgden we onze fietstocht door het platteland, langs rijstvelden en door kleine dorpjes. Halverwege kregen we gebakken banaan en zoete aardappel bij een lokaal kraampje. We passeerden nog een paar tempels en lunchten laat in een leuk restaurantje aan het water, waar we lekker traditioneel eten kregen. In de schemering vaarden we met de longtailboat terug naar waar we begonnen. Echt een hele leuke manier om wat te zien van het 'echte' Bangkok! Ik liep met een nederlands meisje terug door de buurt rondom Khao San Road, en daar was het wel heel gezellig en leuk, met hippe tentjes en terrassen op straat. Ik zou misschien 's avonds daar nog wat gaan eten met mensen uit de fietsgroep, maar eer dat ik terug was met de boot was het al bijna negen uur, en ik moest de volgende dag heel vroeg opstaan. Dus ik heb met mensen uit het hostel de lekkerste en beroemdste Pad Thai van Bangkok gegeten, waar een rij van een uur voor stond als je binnen wilde zitten, en ben na wat drankjes mijn bedje in gedoken.
De volgende ochtend stond ik heel vroeg op, want ik had lekker impulsief bedacht dat ik ook nog wel even naar Myanmar wilde gaan. Leuk idee, maar natuurlijk weer niet genoeg over nagedacht. Toen ik om half zeven aan het ontbijt zat dacht ik mm, je moet vast ook iets van kopieën ofzo meenemen. Dat was inderdaad zo volgens google, dus ik ging maar snel op zoek naar een plek waar dat kon, wat natuurlijk geen groot succes was om half zeven 's ochtends. Na een eindje lopen vond ik een klein muffig half openstaand deurtje, waardoor ik iets van pasfoto's aan de muur zag hangen. Ik liep maar binnen en het was inderdaad een soort photoshop, maar dan wel van dertig jaar geleden. Alle foto's waren mega ouderwets en vergeeld, en in de stoffige vitrine stonden ouderwetse camera's en filmrolletjes. Het verbaasde me dan ook niet dat er een heel oud thais vrouwtje uit het achterste deel van de ruimte kwam lopen, en ze gebaarde me dat ik moest wachten. Ze bracht me een kopje thee (denk ik?) en na 5 minuten kwam er een nog ouder thais mannetje aangelopen, die ook geen woord engels sprak. Toen ik had duidelijk gemaakt dat ik pasfoto's wilde, werd ik gefotografeerd in een muffig kamertje met een prehistorische camera. Nadat hij de foto's met de hand had ontwikkeld betaalde ik hem een euro en stond ik weer buiten. Gelukkig was het makkelijker om een copyshop te vinden, en een uurtje later dan gepland zat ik in de taxi naar de ambassade van Myanmar. Ik was gewaarschuwd voor de drukte bij de ambassade (daarom was ik ook zo vroeg gegaan) en dat was volkomen terecht, want er stonden al minstens 60 mensen te wachten toen ik een half uur voor openingstijd in de rij aansloot. Gelukkig was ik op tijd, want de rij werd in de loop van de uren gigantisch. Ze sluiten om twaalf uur de deuren, dus als je voor die tijd niet binnen bent heb je dikke pech en heb je voor niets uren staan wachten. Bij mij ging het prima, ik had leuk gezelschap in de rij en stond binnen 2,5 uur weer buiten, waarna ik met de mensen die ik ontmoet had koffie ging drinken in de buurt van de ambassade om wat tips op te doen over Myanmar. Ik kocht een kaartje op het station om de volgende nacht naar Chiang Mai te reizen, en liep vanaf daar naar mijn kookschool. Het was een uurtje lopen en zo zag ik automatisch weer iets van Bangkok. Bangkok is denk ik de grootste stad waar ik ooit ben geweest, en erg indrukwekkend. Overal smalle straatjes met marktjes tussen de enorme luxe shoppingmals, chaotisch verkeer met voornamelijk vervelende felgekleurde taxi's en tuktuks, tientallen standjes met eten op straat, honderen uithangborden die tentjes aangeven waar onduidelijke dingen gebeuren, vrouwen die duidelijk man zijn, vrouwen die op mannen lijken en personen waarvan de sexe gewoon onduidelijk is, het locale leven in de achterwijken, oplichters die je aanspreken op straat, de meest prachtige tempels midden in de stad tussen de wolkenkrabbers, ice coffee en loterijkaartjes op elke hoek van de straat en slapende zwervers voor een fancy kantoor met rijke zakenlui. Ik voelde me alsof ik van de ene jungle, op Sumatra, in de andere jungle was beland.
De kookschool zat in een zijstraatje van een grote weg in het zuiden van Bangkok. Het was een hele leuke school met enthousiast personeel, en ook de kooklessen waren heel leuk. We gingen eerst naar de markt, waar we uitleg kregen over de verschillende ingrediënten, en kookten daarna stap voor stap 6 gerechten. Alles was heel goed voorbereid, goed uitgelegd en vooral: heel lekker! Bij terugkomst zaten hostelgenoten biertjes te drinken, en ik ben uiteindelijk met ze mee uitgegaan. We gingen naar een vreselijke discotheek op Khao San Road, maar het was wel vermakelijk en ik heb erg gelachen.
De volgende ochtend wilde ik eigenlijk nog door een ander deel van Bangkok lopen, maar ik was later wakker door het uitgaan en ik moest tickets regelen voor Myanmar en mijn tas inpakken, dus ik ben uiteindelijk direct vanuit het hostel naar de ambassade gegaan om mijn paspoort op te halen. Na weer ruim twee uur bij de ambassade ging ik direct door naar het station om mijn nachttrein naar Chiang Mai te halen.
CHIANG MAI
De nachttrein naar Chiang Mai was veel luxer en comfortabeler dan ik me had voorgesteld. Toen de bedden nog opgeklapt waren had je een ruime bank voor je alleen, en na het installeren had ik een heel fijn breed bed, die ik volledig kon afsluiten met een gordijntje. Het eerste deel van de reis gezellig gekletst met de treingenoten om me heen; een australisch meisje, een zweeds meisje en drie engelse meiden (ik zat in een female only treinstel). Toen zij al in bed lagen, stapten er twee amsterdamse meiden in die de bedden naast mij hadden. Ze klonken gezellig en we raakten aan de praat, en ze nodigden me meteen uit om mee op zoek te gaan naar de bar in de trein, die er niet bleek te zijn. Na een heerlijke lange nacht in coma te hebben gelegen werd ik wakker terwijl we het station van Chiang Mai binnen reden. Ik deelde een taxi naar een hostel met de twee amsterdamse meiden (lisanne en aafke) en een jongen uit mijn hostel in Bangkok. De taxi's zijn heel grappig daar; het zijn een soort limited edition tuktuks, een soort auto's waar je ook buiten achterin zit. We kwamen aan in een heel relaxed en heel goedkoop hostel: ik betaalde 3 euro voor een bed in een dorm met fan, en het hostel had een heel tof restaurant met een zwembad erbij. Nadat we omgekleed waren en onze tassen in het bagage hok hadden gezet huurden we scooters: ik, aafke, lisanne, de Australiër uit bangkok en een engelse jongen die we in het hostel hadden ontmoet. Het was heerlijk om rond te rijden en de vrijheid te hebben om overal heen te gaan. We reden naar een waterval, naar een tempel op een heuvel en door de bergen. De engelse jongen had in het hostel iets opgevangen over een 'loop' die je kon doen, een rondje voor de heuvels van myanmar, wat ons ongeveer 90 minuten zou kosten met de scooter. We probeerden het te vinden, maar zonder fatsoenlijke kaarten en onleesbare wegborden was het lastig. Rond een uur of vier vonden we het, maar door wat miscommunicatie waren ik, aafke en lisanne de twee anderen kwijt geraakt. 90 minuten zouden we moeten redden voor het donker, dus we begonnen aan het rondje. De omgeving was super mooi, en onderweg zagen we olifanten en locale dorpjes, echt heel leuk! Maar het duurde en duurde en we kwamen nergens.. anderhalf uur later kwamen we in een dorpje, en we dachten dat we bijna terug zouden moeten zijn. We vroegen in het dorpje waar we heen moesten maar ze bleven maar zeggen dat we dezelfde weg terug moesten. Na een tijdje vonden iemand die goed engels sprak, en hij legde uit dat er inderdaad een 'loop' was, maar dat we nog niet eens op de helft waren. Wat bleek nou: het rondje was 90 kilometer in plaats van 90 minuten! En de kortste weg terug was dus dezelfde weg als hoe we gekomen waren, anderhalf uur lang, en het begon al donker te worden en het was een heel kronkelig, donker bergweggetje. We konden niet echt veel anders dus we besloten om voorzichtig terug te rijden. Het ging opzich goed maar het was heel lastig om te anticiperen op wat er ging komen, omdat je maar een klein stukje voor je kon kijken, de rest was pikkendonker. We weten allemaal niet precies hoe het gebeurde, aafke en lisanne kunnen het zich niet goed meer herinneren en ik kwam pas later de bocht om, maar na ongeveer een half uur gingen lisanne en aafke onderuit in een bocht. Waarschijnlijk lag er grind of zand in de bocht en zag lisanne het te laat. Er kwamen gelijk een heleboel thaise mensen om te helpen; ze belden de ambulance, regelden het verkeer, gaven ons water en brachten onze scooters in veiligheid terwijl wij naar het ziekenhuis gingen. Super aardig natuurlijk, maar op een gegeven moment waren ze met zo veel, en ze waren allemaal aan lisanne aan het plukken dus dat was wel een beetje te veel van het goede. De ambulance kwam redelijk snel en was super primitief, met een prehistorische brancard en helemaal niets aan medische faciliteiten in de auto. Dus daar gingen we, in een krakkemikkige thaise ambulance met sirene door de heuvels van chiang mai. De rit duurde veelste lang, en het verkeer reageerde totaal niet op de sirene. Ik denk niet dat de ambulance veel kan betekenen in echte spoedgevallen.. Het ziekenhuis was, vergeleken met de ambulance, heel goed. Alles duurde wel wat lang, maar de dokter wist waar hij het over had en alles werd heel goed behandeld. Ze kreeg hechtingen in haar knie en in haar heup, en verder maakte ze de schaafwonden schoon. Aafke, die achterop de scooter zat, had gelukkig niks en ook lisanne had geluk, het had een stuk erger kunnen zijn! Een uur of zes later, na alle rompslomp met betalingen en verzekering konden we gaan. We hadden inmiddels mega honger, en lisanne was nog redelijk mobiel (waarschijnlijk ook door de morfine) dus we vroegen of ze ons af wilden zetten bij de mac in plaats van het hostel. Liepen we daar, rond middennacht, lisanne in haar groene ziekenhuispakje. Can we go first? Emergency! Na een flink bigmac menu namen we de taxi terug naar het hostel.
Je hoort best wel wat verhalen over ongelukken, en je weet dat je voorzichtig moet zijn, maar dit was toch wel weer even een wake-up call dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Het viel gelukkig mee, het had veel erger kunnen zijn, maar het was toch heel vervelend want ze moest elke dag naar het ziekenhuis om verbanden te verschonen en ze was toch een stuk minder mobiel, wat backpacken lastiger maakt.
De volgende dag hebben we rustig aan gedaan. We moesten de scooters ophalen op de plek van het ongeluk, wat ons een uur of 3 koste, en ik moest ook wat dingen regelen (treintickets, vliegtickets). Verder hebben we bij het zwembad gelegen en rond gelopen. Chiang Mai is echt een super leuke stad. De binnenstad is klein en gezellig, met overal winkeltjes, restaurantjes en tempels, en in tegenstelling tot buiten de binnenstad is er weinig verkeer. 'S avonds gingen we uiteten en opstap met drie nederlandse jongens die we hadden ontmoet in ons hostel. Het uitgaan in Chiang Mai is niet groot, maar wel heel leuk, en zeker met goed gezelschap werd het een hele leuke avond!
De volgende ochtend was iets minder leuk, want ik moest vroeg op omdat ik samen met aafke en twee van de jongens een dagtour ging doen, en ik had echt een enorme kater. Ik werd al niet erg vrolijk van de rit naar de eerste bestemming, twee uur bochtige wegen, en ook op de olifant, hobbelend en in de brandende zon, was niet de beste remedie voor een super kater. Gelukkig was het super gezellig, dus de dag was echt waanzinnig leuk. Na de olifantentrek (wat een beetje zielig was) gingen we 'raften' op de rivier, wat meer betekende: chillen op een bamboe vlot, wat echt dikke prima was. Daarna gingen we ziplinen in de jungle, wat heel leuk was, maar de meeste ziplines waren kort en dichtbij de grond, dus er waren er maar een paar die echt spectaculair waren. Bovendien hadden de toeristen een full-body tuigje, waardoor je niet net als de instructeurs echt op je kop kon hangen en andere gekke dingen kon uithalen. Ik vond dat nogal jammer, dus ik vroeg een instructeur om met me te ruilen, en na een beetje zeuren kreeg ik zijn tuigje, wat het een stuk interessanter maakte! Het is toch echt wel heel gaaf om op 40 meter boven een waterval te hangen, op je kop met losse handen. Na het ziplinen kregen we nog een prachtig toeristen T-shirt met iets in de trant van 'I did the Chaing Mai ziplines'. Helemaal fantastisch natuurlijk, ik trek dat shirt zeker nooit meer uit. Op de terugweg vonden we nog de red velvet cornetto waar ik naar op zoek was (die helaas minder goed was dan hij klinkt) en rond een uur of 5 waren we precies op tijd terug om aan te sluiten bij de barbeque party bij het zwembad in het hostel, wat heel gezellig was met heel lekker eten. Daarna gingen we weer richting de zoe's voor nog een mooi avondje stappen!
De laatste dag in Chiang Mai uitgeslapen, en 's middags samen met aafke en lisanne een kookworkshop gedaan. Het was heel leuk, we kookten weer andere dingen dan ik had gekookt in Bangkok, dus het was een goede aanvulling voor mijn thaise kookskills. Na de kookworkshop gingen we naar de zaterdag markt, die echt enorm bleek te zijn. Ze verkochten er echt alles wat je maar kon bedenken, van thaise snacks tot tweede hands kleding en honderden souvenirs. Echt een hele leuke en sfeervolle markt, jammer dat ik alleen een backpackje bij me heb!
PAI
De volgende ochtend was het helaas tijd om afscheid te nemen van de jongens en de bus te nemen naar Pai, een plaatsje nog verder in het noorden. Hoewel de vier uur durende busreis enorm bochtig was en de chauffeur als een mongool reed, heb ik de reis vooral slapend doorgebracht: kennelijk had ik wat uurtjes in te halen... In Pai had ik eigenlijk een hostel geboekt, maar aafke en lisanne nodigden me uit om samen met hen in het resort te slapen wat ze hadden geboekt van het verzekeringsgeld van Lisanne. Van het geld wat ze kreeg voor accomodatie konden wij met z'n drieën flink luxe verblijven, met zwembad en persoonlijke chauffeur, niet verkeerd! Nadat we ons daar hadden geïnstalleerd zochten we Jeroen op, een jongen die de anderen al kenden uit zuid-thailand en die wij in Chiang Mai hadden ontmoet. Hij was met een groep met de scooter van Chiang Mai naar Pai gereden, en nadat we samen hadden gegeten gingen we biertjes drinken en daarna uit met hen. De volgende ochtend was ik weer niet erg blij toen ik met een kater wakker werd en een lange reis voor de boeg had. Aafke en Lisanne bleven in Pai en Jeroen reed terug met de scooter, dus ik moest helaas afscheid nemen van deze drie toppers. Ik had het echt heel leuk gevonden om nog verder met ze te reizen, maar helaas had ik al tickets om door te reizen naar het zuiden. Het eerste deel van mijn reis door thailand was echt geweldig, vooral door de fantastische mensen die ik heb ontmoet. Wat ik mee maak in zuid thailand lees je in mijn volgende blog!
Tot snel,
Liefs Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
