Zuid Thailand
Door: Anne Mak
Blijf op de hoogte en volg Anne
11 December 2014 | Thailand, Ko Tao
Lieve allemaal,
Inmiddels ben ik helaas alweer onderweg terug naar huis, en post ik deze blog vanuit mijn gratis vier sterren hotel (say whuuutt!?) in China waar ik op mijn kingsize bed in mijn super zachte badjas wacht op mijn vlucht naar Amsterdam. Mijn laatste blog, over Myanmar, is in de maak en ik ga 'm zo snel mogelijk proberen te posten vanuit Nederland. Tijdens mijn dagen in het zuiden van Thailand waren mijn gedachten nog lang niet bij ons koude kikkerlandje... Veel plezier met lezen!
VAN PAI NAAR KO TAO
Nadat ik afscheid had genomen van Summie, Aafke en Lisanne (inmiddels omgedoopt tot stitchie) was het tijd om te beginnen aan mijn reis naar het zuiden. Ik had nog geen busticket voor Chiang Mai, wat niet mega verstandig was want ik had wel al treintickets dus ik moest er op tijd zijn. Gelukkig was er nog een plekje in de bus die een halfuur voordat mijn trein vertrok aan kwam in Chiang Mai; krap, maar waarschijnlijk te doen, en ik had toch niet echt een andere keuze. Gelukkig ging alles vloeiend en arriveerde ik ruim op tijd op het station voor mijn nachttrein. De nachttrein was weer heerlijk, behalve dan dat er een waanzinnig asociale franse groep packagetour toeristen bij mij in de coupé zaten die vonden dat ze midden in de nacht en heel vroeg in de morgen naar elkaar moesten schreeuwen. In Bangkok had ik een overstap van twee uur, wat me genoeg tijd gaf om even lekker te douchen voordat ik weer in de volgende trein stapte. De dagtrein naar Surat Thani, vanuit waar ik nog niet precies wist waar ik heen ging, duurde 9 uren die snel voorbij gingen. Ik bracht mijn tijd door met een beetje bloggen, slapen, lezen en naar buiten kijken. Naast mij zat een volledig opgedost uiterst vriendelijk thais dametje (waarschijnlijk, je weet het nooit zeker in thailand), die elk half uur haar make up bijwerkte en alles wat ze at met mij wilde delen. Verderop in de coupé zat een geweldige von trap familie uit Engeland, met vijf kinderen, ieder hun eigen backpackje, de jongste zes en de oudste 15, met ontzettend toffe ouders. Toen ik om half vijf aankwam in Surat Thani had ik nog steeds niet echt een plan, dus ik besloot het te laten afhangen van wat er mogelijk was. Aangezien het al het einde van de dag was had ik maar een paar opties; een nacht blijven in Surat Thani, de speedboat naar Ko Samui (waar ik niet heen wilde), of de nacht boot naar Ko Tao, maar dat was dan wel heel gevaarlijk en oncomfortabel en alles (de informatieman trok er een moeilijk gezicht bij). Aangezien ik niet echt zin had om tijd te verspillen in Surat Thani en geld te besteden aan een hotel, en ik inschatte dat ik inmiddels wel gewend was aan minder comfortabele condities, besloot ik toch de taxi te nemen naar de nachtboot. De pickup truck taxi was duur en ze stauwden 'm volledig vol met toeristen die naar allerlei verschillende plaatsen moesten, dus het was een flink ritje, zeker omdat ik als laatste afgezet werd. Ik kwam aan om zes uur, kocht mijn ticket en had vervolgens vier uur te overbruggen in een haven waar ongeveer niets was (maar wel wifi!). Ik bestelde eten bij een kraampje en kreeg waanzinnig lekkere papaya salade (met jonge papaya, een hartig gerecht) voor geen geld. Daarna ging ik op zoek naar mijn boot, wat een heel solide groot schip bleek te zijn met vracht onderin, en daarboven twee verdiepingen met prima slaapzalen. De slaapzaal was een grote ruimte met stapelbedden waarvan het onderste bed op de grond was, met kussens en dekens en zelfs afschermingen tussen de bedden. Het was totaal niet vol en ik had zelfs een tweepersoons bed voor mij alleen, dus ik heb heerlijk geslapen! Ik weet niet waar die waarschuwingen vandaan kwamen, maar dit was een van de meest comfortabele boten waar ik ooit op ben geweest...
KO TAO
Rond zeven uur in de morgen kwamen we aan, en ik deelde een (dure!) taxi naar mijn hostel met twee meiden die ik op de boot had ontmoet. Ik verbleef in spicy tao, een heel tof hostel buiten het centrum, met dorms in huisjes die ruim uit elkaar op de heuvels gebouwd waren, met een volleybal veld in het midden en een gemeenschappelijke ruimte in de openlucht, met hangmatten en een mini zwembad zonder water (ideaal om 's avonds in te chillen). Op dat tijdstip was er nog helemaal niemand, dus we legden onze backpacks achter de receptie en gingen ontbijten met de mensen die van de boot af waren gekomen. Aangezien we toch nog lang niet konden inchecken, ging ik na het ontbijt op zoek naar een duikschool om mijn duiken te boeken voor de volgende dag. Ik kwam terecht bij een hele toffe, gezellige duikschool die gerund werd door een mix van Australiërs en engelsen. We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik eigenlijk het liefste mijn advanced wilde doen maar dat ik dacht dat ik daar te weinig tijd voor had. Toen zeiden ze: nou, als je nu in die pick-up truck daar springt, dan kun je vandaag beginnen en ben je morgen avond klaar. Mm, net 46 uur achter elkaar gereisd, niks bij me, nog niet ingecheckt... waarom niet?! Dus ik sprong in de auto en nog geen uur later zonk ik naar de zeebodem voor mijn eerste duik. Ik deed de cursus met een heel tof amerikaans meisje en een leuke belg als instructeur. Als eerste hadden we de navigatie duik, waar we allerlei skills moesten uitvoeren met een kompas. De tweede duik was de buoyancy control dive, die echt waanzinnig leuk was. We moesten door middel van ademhaling door een heel onderwater parcours heen, met allerlei metalen rekken en bogen, toiletten, fitness apparatuur en nog veel meer. En ik me maar afvragen waarom al die zooi op de bodem lag... dat was er speciaal neergelegd natuurlijk - lekker naïef van mij weer. Na terugkomst op het eiland en een douche in het hostel ging ik samen met mijn duikbuddy het eiland verkennen. Ko tao is een heel leuk en sfeervol eiland, met kleine straatjes met talloze winkeltjes, restaurantjes en vooral heel veel duikscholen. We aten bij Fizz, een heel chill restaurant aan het strand, en daarna was het alweer tijd om terug te gaan: we moesten de volgende dag om zes (!) uur op de duikschool zijn. Jammer, want in mijn hostel was het heel gezellig!
De volgende ochtend vroeg, na een slechte nacht op een harde matras met de ene na de andere persoon die thuis kwam, zaten we alweer in de pick up truck naar de boot. Onze eerste duik was de deep dive, waar we eigenlijk naar 30 meter zouden moeten gaan, maar het zicht was zo slecht dat we maar tot 24 kwamen. Het duurde ook bijna 20 minuten voordat we op die diepte waren, omdat mijn oren weer vervelend deden. De vorige dag bij de tweede duik had ik al problemen met klaren, en nu duurde het eindeloos voordat ik op de bodem was, echt frustrerend. Gelukkig ging de tweede duik op miraculeuze wijze veel beter: in zes minuten zat ik op dertig meter zonder een enkel probleem met klaren. De tweede duik was waanzinnig gaaf, we doken rondom en kleine stukjes door een enorm wrak van een oorlogsschip. Het zicht was nog steeds niets zo goed, maar dat maakte het bijna nog mooier, omdat het schip daardoor veel mysterieuzer voelde. Het wrak was nog nieuw dus er zat niet veel koraal op, maar er waren wel honderden vissen die rondom en in het schip zwommen, fantastisch om te zien. Daarna gingen we ook nog een stukje verderop naar een aantal rotsformaties in het water, met prachtig koraal en gave smalle passages. Dat was zeker een van mijn favoriete duiken tot nu toe! Ik hou ook heel erg van de bedrijvigheid en de sfeer op een duikboot. We zaten op een redelijk grote boot, samen met andere groepjes, en iedereen chillt een beetje op het dek totdat het tijd is om te gaan, en dan is het een grote drukte met iedereen die zijn equipment klaar aan het maken is en een voor een uit de boot springt. Na de duik heeft iedereen mooie verhalen die je met elkaar deelt. Over het algemeen zijn duikers ook echt toffe mensen; er hangt iedere keer echt fijne sfeer op de duikscholen waar ik tot nu toe ben geweest. Ik voelde me meteen heel welkom en dat je dezelfde interesse hebt in de onderwaterwereld schept toch ook een soort band. Het is ook geweldig om de verhalen te horen van de meer ervaren duikers, wat voor gave dingen zij hebben meegemaakt in het verleden. Ik denk niet dat ik een type ben om echt veel verder te gaan in het duiken en maanden achterin onder water te zitten, maar ik vind het wel waanzinnig leuk en het is absoluut een wereldje waar ik me in thuis voel dus ik denk dat het zeker niet de laatste keer is dat ik een duikfles op mijn rug heb!
Na de tweede duik hadden we een pauze van een uur of vier, en ik was eigenlijk van plan om na het eten met mijn duik instructeur en mijn duik buddy een scooter te huren en het eiland verder te verkennen, maar ik was zo waanzinnig moe dat het bij nader inzien toch een tukje werd. Rond een uur of zes gingen we terug naar de boot voor onze laatste duik: de nachtduik. Ik had er echt heel veel zin in, het leek me ontzettend gaaf om in het zwart van de nacht onder water te zijn. Het bleek helaas iets minder leuk dan ik had verwacht, in eerste instantie omdat mijn oren totaal blokte, dus we hingen eindeloos op drie meter diepte in het pikkedonker, nog net oppervlakkig genoeg om heen en weer geschud te worden door de hoge golven aan de oppervlakte. Na een tijdje raakte ik echt gerustreerd, want je wilt zo graag afdalen, maar je mag het niet forceren. Na een ruim kwartier lukte het me om naar 9 meter te gaan, maar mijn oren waren nog steeds niet echt goed. Net toen mijn oren wat beter waren zwommen we in een enorm zwerm van duizenden kleine kwallen, en daar raakte mijn duikbuddy heel erg van in paniek. Het was ook wel behoorlijk griezelig, want het is totaal zwart om je heen dus je ziet alleen waar je schijnt, en overal waar je scheen zag je alleen maar kwallen. De duikinstructeur probeerde haar eerst gerust te stellen, maar ze zwom al omhoog en ik volgde, aangezien ze mijn buddy was. Eenmaal uit de zwerm was ze weer rustig maar ze wilde niet meer naar beneden, en dat was ook echt onmogelijk voor mij met mijn oren, dus na ongeveer 25 minuten dreven we weer aan de oppervlakte. Gelukkig lang genoeg om de cursus te halen, maar ik baalde wel echt want we hadden helemaal niets gezien (ja behalve kwallen dus). Het duurde niet lang voordat ik een stuk blijer was dat we de duik hadden afgebroken, want vlak nadat wij terug kwamen op de boot kwam de tweede groep. Zij waren langer in de kwallen gebleven, en ze kwamen boven met kwallensteken over hun hele lichaam, zelfs in hun gezicht. Terwijl zij douchten met flessen azijn waren wij toch wel erg blij dat we eerder aan boord waren gekomen. Vanaf de boot konden we pijlstaart inktvissen zien jagen (op de kwallen), wat echt een heel mooi gezicht was, dus dat maakte het weer een beetje goed. Na een warme douche was het tijd om ons certificaat te vieren met een goed drum and bass feestje in een hele gave boomhut-achtige club aan het einde van het eiland. Ik kwam daar met mijn buddy en mijn instructeur, en later op de avond kwamen er nog veel meer mensen van de duikschool. Het was echt een goed feestje, eindelijk eens goede muziek en iedereen ging lekker los; ik kreeg bijna een beetje heimwee naar het uitgaan in Amsterdam! Een goed feestje resulteerde uiteraard wel in een lekker katertje de volgende ochtend, dus ik was blij dat ik mijn vertrek had verzet naar de avond. Mijn laatste dag op Ko Tao lekker uitgeslapen, en daarna met een groep van twintig man uit het hostel met de pick up truck naar een hele chille bar gegaan boven op de heuvel met prachtig uitzich over Ko Tao. Ik had bedacht dat ik de nachtboot wilde nemen naar het vaste land, maar ik wist wederom niet echt waar ik heen wilde. Twee chille gasten uit mijn hostel gingen diezelfde avond met de nachtboot naar Surat Thani en daarna door naar Ko Phi Phi, en dat klonk wel goed dus toen we terug kwamen boekte ik dezelfde reis en twee uur later stonden we op de boot die ons naar het vaste land zou brengen.
KO PHI PHI
De nachtboot was weer heerlijk, hoewel ik dit keer geen tweepersoons bed voor mezelf had. De volgende ochtend vroeg kwamen we aan in het donker en in de regen (bleehh), en na wat gedoe over hoe en wat en wie waarin eindigde de situatie in dat we moesten lopen naar een plek waar we na een halfuurtje opgehaald werden door een pick up truck (toen het gelukkig al droog was) die ons weer naar een ander busje bracht. Echt hilarisch hoe je in Thailand voor één reis, die overigens wel altijd goed geregeld is, in acht verschillende voertuigen wordt gestopt. Na een paar uur rijden werden we dan ook, verrassend genoeg, uit het busje gegooid en moesten we wachten op weer een volgend busje die ons naar de boot zou brengen. Helaas gaat 'Thailand, the country of smiles' echt niet meer op (zeeeeker niet als je het vergelijkt met Indonesië!), en dat geldt al helemaal als het gaat om vervoer, waarin ze uiterst serieus, luidruchtig, commanderend en vooral niet aardig zijn. Je wordt over het algemeen als vee een beetje heen en weer gestuurd, wat af en toe bijna grappig is. Ze nemen zichzelf soms uiterst serieus, waarbij ze eerst: 'ticket! Tickettt!' In je gezicht schreeuwen, en daarna met ongeveer dezelfde toon en een hoop overdreven armgezwaai je naar een bepaalde auto gebaren, net alsof je moet rennen om het desbetreffende voertuig nog te halen (wat meestal echt niet zo is).
Bijna achttien uur na ons vertrek was Ko Phi Phi in zicht. Ko Phi Phi is... tja. Het is zeker een waanzinnig mooi eiland, met een felblauwe zee, witte strand en geweldige rotsformaties. Maar helaas is het absoluut onmogelijk om alle hotels, resorts en honderden (speed)boten te negeren. Ik denk dat Ko Phi Phi een perfect voorbeeld is van hoe toerisme dingen kan verpesten. Het is absoluut niet zo dat ik het niet leuk heb gehad, ik heb een geweldige tijd gehad, maar ik werd er vaak ook een beetje sip van.
We kwamen aan en liepen in een kleine tien minuten naar de andere kant van het eiland, naar het hostel waar de twee jongens waar ik mee reisde, Benck en Tim, een reservering hadden. Helaas hadden ze geen plek voor mij, maar gelukkig vond ik samen met een andere jongen die naast het net viste twee deuren verderop twee bedjes in een dorm, waar we 4 keer zo veel voor betaalden vergeleken met het hostel in Chiang Mai. De hostels waren wel erg relaxed, zeker het hostel waar de anderen in sliepen en waarnaar wij de volgende dag verhuisden. Vanuit je bed was het ongeveer 4 stappen naar het strand en 10 naar de zee: ideaal voor katers die niet moeilijk te verkrijgen zijn op dit eiland. De jongen in mijn dorm reisde met twee nederlandse meisjes, die weer twee blanke zuid-afrikanen kenden, dus binnen een halfuurtje waren we met een clubje van acht gezellige individuen. Die middag liepen we rond om het eiland te verkennen en ons te oriënteren op wat er allemaal te doen was, maar het duurde niet lang voordat de regen met bakken (zeg maar containers) uit de lucht kwam, dus een paar uur na aankomst op Phi Phi zaten we al met z'n allen in de bar met bier en cocktails, wat overigens heel gezellig was. Na een paar uur gingen we terug voor een snelle douche (die we eigenlijk al in natuurlijke vorm hadden gehad) en daarna was het tijd om het nachtleven te verkennen. Er zijn een heleboel dingen te vinden op Ko Phi Phi, maar een ding is absoluut niet te missen: nachtleven. 'S avonds veranderd het eiland in een ware kermis, met een hele strip grote clubs aan het strand met vuurshows, de een nog indrukwekkender dan de ander. Als je van het strand afloopt bevindt je je al snel in een doolhof van kleine straatjes met talloze eetstandjes, bucket verkopers, ladyboys en heel veel tattooshops waar dronken toeristen tattoos laten zetten alsof ze een biertje bestellen. De eerste avond was leuk, gek, en resulteerde in de meest vreselijke kater de volgende dag (ik gebruik het woord kater veelste veel in mijn thailand blogs). Die dag was dan ook de eerste, en enige dag van mijn hele reis dat ik compleet niks gedaan heb, behalve een beetje rondlopen, eten en op het strand liggen. Sommige mensen spenderen zo hun hele vakantie, maar ik kreeg er na een dag al compleet de kriebels van, dus ik liet die avond de alcohol lekker staan en boekte een tour voor de volgende dag.
De eilandtour die ik de volgende dag deed met James en Linda was... interessant. De omgeving van Ko Phi Phi is zo waanzinnig mooi, met enorme rotsen, aapjes op het strand en visjes in het kraakheldere water die beiden totaal niet schuw zijn. Maar het is onmogelijk om al het toerisme te negeren: de tour route is een regelrechte snelweg, met allerlei soorten boten in verschillende formaten, de een nog bombastischer dan de ander. Je merkt het ook zo erg aan hoe de tour wordt uitgevoerd; ze sleuren weer een groep toeristen rond, pleuren ze af en toe uit de boot en fluiten ze dan weer terug. Het toppunt was Maya Bay, het beroemde en prachtige strand uit 'the beach' met de ouwe gouwe Leo: dat was werkelijk 'jaw-dropping', maar niet om de reden die je zou verwachten. We vaarden de hoek om en... het strand was niet eens te zien. In eerste instantie door de belachelijke horde boten die voor de kust waren geparkeerd, en in tweede instantie door de mensen, die geen vierkante meter op het strand onbezet lieten. Waar is Leo op z'n onbewoonde eilandje nou? En dan betaalden we ook nog vijf euro om het strand op te mogen om lekker vijf minuten in de motorolie tussen de boten te zwemmen. De chinezen hadden het tenminste wel naar hun zin, die spartenden vrolijk rond in hun zwemvesten met zwembroeken opgetrokken tot over de navel, en natuurlijk de ipads en camera's die voor eeuwig vastgelijmd zitten aan hun handen. Wat een grap. Gelukkig kregen we aan boord wel heerlijke kleffe witte boterhammen (hoewel ik er aan twijfel of je dat brood mag noemen) met drie korrels kaas (zelfde twijfel over de kaas) en gefrituurde rijst met.. olie. Nou moet ik, na al mijn sarcasme, wel zeggen dat het echt een leuke ochtend was, en Phi Phi blijft erg mooi. Maar toch was dit zeker een gevalletje eens maar nooit meer...
Na de tour moest ik helaas afscheid nemen van James en Linda, en even later ook van Lieke. Toen ik terug liep kwamen ik de nederlandse jongens, de zuidafrikanen en een nieuwe groep die zij eerder tijdens het reizen al hadden ontmoet tegen, en we besloten met z'n allen naar het uitzichtpunt te lopen. We waren nu met z'n negenen: 3 nederlanders, 3 duitsers en 3 zuidafrikanen; stuk voor stuk echt waanzinnig leuke mensen. Na onze barre tocht omhoog en naar beneden beloonden we onszelf op biertjes en een potje beerpong, zagen we de zonsondergang op het strand en aten we heerlijke falafel terwijl we interessante gesprekken hadden over de huidige situatie in Zuid-Afrika, en over hoe er nog steeds zoveel verschillen zijn tussen blank en zwart. Zo'n goed begin van de avond met zo'n goed gezelschap kon alleen maar voorgezet worden, en na een prachtig stapavondje koste het ze de volgende dag niet veel moeite om mij over te halen om nog een dagje te blijven. Dit leverde wel wat gehannes op, want ik kon mijn bed niet nog een nacht verlengen (dat trucje had ik de vorige dag al uitgevoerd), dus ik moest op zoek naar een andere kamer. Nadat ik verhuisd was naar een prive kamer op de heuvel, huurden we een longtailboat met chauffeur George (die eigenlijk niet zo heette, maar we konden zijn naam niet uitspreken dus we noemden hem george), kochten we wat biertjes en lieten ons afzetten op een mooi verlaten strand (ja ze zijn er wel nog!). Na een heerlijke middag werden we opgehaald door George nadat we eerst een heel eind door ondiep water over koraal moesten lopen vanwege het tij. We vaarden terug naar het strand tijdens een van de mooiste zonsondergangen die ik heb gezien; echt magisch, wat een heerlijke dag! En hoe anders dan een heerlijke dag afsluiten met een heerlijk nacht stappen, als goede afsluiter van mijn reis door Thailand.
De volgende dag heb ik eerst nog wat rondgestruind met de groep, voordat ik afscheid van ze nam en de boot in sprong. Wat een fijne mensen, ik ga ze zeker niet vergeten! Na een bootreis, busreis en een paar uur wachten op het vliegveld stapte ik in het vliegtuig van Krabi naar Bangkok.
BANGKOK
Mijn laatste nacht in Bangkok was niet bepaald een hartelijk vaarwel. Het begon met wederom de enorme rij voor de taxi's, waar ik dit keer niet omheen kon omdat het al te laat was voor het openbaar vervoer. Toen ik eenmaal een taxi had vroeg hij een belachelijk bedrag en vertikte het om de meter aan te zetten, natuurlijk nadat we al weg waren gereden van de taxi standplaats. Het is een bekend verhaal dat taxi's in Bangkok bijna nooit hun meter aanzetten en je daarmee ontzettend afzetten, maar voor mij was dit mijn eerste ervaring en ik werd er flink pissig van. Op een gegeven moment ben ik gewoon uitgestapt, en gelukkig zette hij toen wel de meter aan. Ik vertrouwde hem voor geen cent, dus ik volgde hem op mijn gps en ja hoor: hij deed een lekker rondje Bangkok om de prijs op te krikken. Gelukkig kon ik daar een stokje voor steken, en het eindbedrag was 150 baht in plaats van de 500 die hij mij probeerde te laten betalen. Ik had een hostel geboekt zo dicht mogelijk bij het vliegveld, aangezien ik de volgende ochtend weer terug moest. Ze waren niet vriendelijk in het hostel, legden niets uit en gaven me geen sleutel, ook niet na herhaaldelijk aandringen. Dit betekende dat ik om 1 uur 's nachts de mensen in mijn dorm moest wakker maken, en de volgende ochtend in het pikkendonker onder een koude douche moest staan omdat mijn kamer genoten de sleutel (tevens de electriciteits sleutel) hadden meegenomen. Het regende pijpenstelen toen ik ruim op tijd beneden bij de receptie kwam en om een taxi vroeg. Ze lieten me eerst bijna drie kwartier wachten, totdat ik iets minder vriendelijk aandrong om de taxi nogmaals te bellen. Dit telefoontje resulteerde in de mededeling dat er door de regen en de spits geen taxi was en ook niet zou komen. Lekker dan. Dus ik mocht fijn de gietende regen in op zoek naar een taxi, en met nog maar anderhalf uur te gaan totdat de check in sloot, begon ik al lichtelijk zenuwachtig te worden. Deze zenuwachtigheid veranderde in het uur daarop in paniek, aangezien er geen enkele taxi onbezet was, en de twee taxi's die ik aansprak me niet wilden brengen vanwege file. Een half uur voordat de check-in sloot vond ik eindelijk een taxi die me wilde brengen, uiteraard niet op de meter, maar we spraken 250 baht af waar ik vrede mee had. Ik kalmeerde iets totdat ik er achter kwam dat het door de spits nog een uur was naar het vliegveld. Na wat paniekerig gedoe kwam ik er achter dat er gelukkig een snellere manier was over de tolweg, waar ik 60 baht voor moest betalen. Ik vroeg de chauffeur om a.u.b. dan die route te nemen, en dat wilde hij wel, maar klootzak dat hij was, verhoogde de prijs daarbij met 200 baht omdat hij er inmiddels wel achter was gekomen dat ik echt haast had en het me niet kon permiteren om een andere taxi te zoeken. 510 baht armer voor een ritje dat me 150 had moeten kosten kwam ik opgelucht aan bij de check-in balie, die gelukkig tien minuten na sluitingtijd nog open was. Vanaf daar kwam gelukkig mijn pech tot zijn eind, en tien minuten later plofte ik neer op een stoel in de wachtruimte voor de gate, klaar voor een nieuw avontuur.
Mijn drie weken in Thailand waren fantastisch; met prachtige plaatsen, heerlijk eten, goede feestjes en geweldige mensen. Thailand was leuk, maar ook slopend, en hoewel ik echt een goede tijd had gehad, was ik ook wel klaar om het achter me te laten. Na drie weken toeristisch Thailand was het weer hoog tijd om off track te gaan en weer echt te gaan backpacken. Next stop: Myanmar!
Heel veel liefs en tot over een paar dagen,
Anne
Inmiddels ben ik helaas alweer onderweg terug naar huis, en post ik deze blog vanuit mijn gratis vier sterren hotel (say whuuutt!?) in China waar ik op mijn kingsize bed in mijn super zachte badjas wacht op mijn vlucht naar Amsterdam. Mijn laatste blog, over Myanmar, is in de maak en ik ga 'm zo snel mogelijk proberen te posten vanuit Nederland. Tijdens mijn dagen in het zuiden van Thailand waren mijn gedachten nog lang niet bij ons koude kikkerlandje... Veel plezier met lezen!
VAN PAI NAAR KO TAO
Nadat ik afscheid had genomen van Summie, Aafke en Lisanne (inmiddels omgedoopt tot stitchie) was het tijd om te beginnen aan mijn reis naar het zuiden. Ik had nog geen busticket voor Chiang Mai, wat niet mega verstandig was want ik had wel al treintickets dus ik moest er op tijd zijn. Gelukkig was er nog een plekje in de bus die een halfuur voordat mijn trein vertrok aan kwam in Chiang Mai; krap, maar waarschijnlijk te doen, en ik had toch niet echt een andere keuze. Gelukkig ging alles vloeiend en arriveerde ik ruim op tijd op het station voor mijn nachttrein. De nachttrein was weer heerlijk, behalve dan dat er een waanzinnig asociale franse groep packagetour toeristen bij mij in de coupé zaten die vonden dat ze midden in de nacht en heel vroeg in de morgen naar elkaar moesten schreeuwen. In Bangkok had ik een overstap van twee uur, wat me genoeg tijd gaf om even lekker te douchen voordat ik weer in de volgende trein stapte. De dagtrein naar Surat Thani, vanuit waar ik nog niet precies wist waar ik heen ging, duurde 9 uren die snel voorbij gingen. Ik bracht mijn tijd door met een beetje bloggen, slapen, lezen en naar buiten kijken. Naast mij zat een volledig opgedost uiterst vriendelijk thais dametje (waarschijnlijk, je weet het nooit zeker in thailand), die elk half uur haar make up bijwerkte en alles wat ze at met mij wilde delen. Verderop in de coupé zat een geweldige von trap familie uit Engeland, met vijf kinderen, ieder hun eigen backpackje, de jongste zes en de oudste 15, met ontzettend toffe ouders. Toen ik om half vijf aankwam in Surat Thani had ik nog steeds niet echt een plan, dus ik besloot het te laten afhangen van wat er mogelijk was. Aangezien het al het einde van de dag was had ik maar een paar opties; een nacht blijven in Surat Thani, de speedboat naar Ko Samui (waar ik niet heen wilde), of de nacht boot naar Ko Tao, maar dat was dan wel heel gevaarlijk en oncomfortabel en alles (de informatieman trok er een moeilijk gezicht bij). Aangezien ik niet echt zin had om tijd te verspillen in Surat Thani en geld te besteden aan een hotel, en ik inschatte dat ik inmiddels wel gewend was aan minder comfortabele condities, besloot ik toch de taxi te nemen naar de nachtboot. De pickup truck taxi was duur en ze stauwden 'm volledig vol met toeristen die naar allerlei verschillende plaatsen moesten, dus het was een flink ritje, zeker omdat ik als laatste afgezet werd. Ik kwam aan om zes uur, kocht mijn ticket en had vervolgens vier uur te overbruggen in een haven waar ongeveer niets was (maar wel wifi!). Ik bestelde eten bij een kraampje en kreeg waanzinnig lekkere papaya salade (met jonge papaya, een hartig gerecht) voor geen geld. Daarna ging ik op zoek naar mijn boot, wat een heel solide groot schip bleek te zijn met vracht onderin, en daarboven twee verdiepingen met prima slaapzalen. De slaapzaal was een grote ruimte met stapelbedden waarvan het onderste bed op de grond was, met kussens en dekens en zelfs afschermingen tussen de bedden. Het was totaal niet vol en ik had zelfs een tweepersoons bed voor mij alleen, dus ik heb heerlijk geslapen! Ik weet niet waar die waarschuwingen vandaan kwamen, maar dit was een van de meest comfortabele boten waar ik ooit op ben geweest...
KO TAO
Rond zeven uur in de morgen kwamen we aan, en ik deelde een (dure!) taxi naar mijn hostel met twee meiden die ik op de boot had ontmoet. Ik verbleef in spicy tao, een heel tof hostel buiten het centrum, met dorms in huisjes die ruim uit elkaar op de heuvels gebouwd waren, met een volleybal veld in het midden en een gemeenschappelijke ruimte in de openlucht, met hangmatten en een mini zwembad zonder water (ideaal om 's avonds in te chillen). Op dat tijdstip was er nog helemaal niemand, dus we legden onze backpacks achter de receptie en gingen ontbijten met de mensen die van de boot af waren gekomen. Aangezien we toch nog lang niet konden inchecken, ging ik na het ontbijt op zoek naar een duikschool om mijn duiken te boeken voor de volgende dag. Ik kwam terecht bij een hele toffe, gezellige duikschool die gerund werd door een mix van Australiërs en engelsen. We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik eigenlijk het liefste mijn advanced wilde doen maar dat ik dacht dat ik daar te weinig tijd voor had. Toen zeiden ze: nou, als je nu in die pick-up truck daar springt, dan kun je vandaag beginnen en ben je morgen avond klaar. Mm, net 46 uur achter elkaar gereisd, niks bij me, nog niet ingecheckt... waarom niet?! Dus ik sprong in de auto en nog geen uur later zonk ik naar de zeebodem voor mijn eerste duik. Ik deed de cursus met een heel tof amerikaans meisje en een leuke belg als instructeur. Als eerste hadden we de navigatie duik, waar we allerlei skills moesten uitvoeren met een kompas. De tweede duik was de buoyancy control dive, die echt waanzinnig leuk was. We moesten door middel van ademhaling door een heel onderwater parcours heen, met allerlei metalen rekken en bogen, toiletten, fitness apparatuur en nog veel meer. En ik me maar afvragen waarom al die zooi op de bodem lag... dat was er speciaal neergelegd natuurlijk - lekker naïef van mij weer. Na terugkomst op het eiland en een douche in het hostel ging ik samen met mijn duikbuddy het eiland verkennen. Ko tao is een heel leuk en sfeervol eiland, met kleine straatjes met talloze winkeltjes, restaurantjes en vooral heel veel duikscholen. We aten bij Fizz, een heel chill restaurant aan het strand, en daarna was het alweer tijd om terug te gaan: we moesten de volgende dag om zes (!) uur op de duikschool zijn. Jammer, want in mijn hostel was het heel gezellig!
De volgende ochtend vroeg, na een slechte nacht op een harde matras met de ene na de andere persoon die thuis kwam, zaten we alweer in de pick up truck naar de boot. Onze eerste duik was de deep dive, waar we eigenlijk naar 30 meter zouden moeten gaan, maar het zicht was zo slecht dat we maar tot 24 kwamen. Het duurde ook bijna 20 minuten voordat we op die diepte waren, omdat mijn oren weer vervelend deden. De vorige dag bij de tweede duik had ik al problemen met klaren, en nu duurde het eindeloos voordat ik op de bodem was, echt frustrerend. Gelukkig ging de tweede duik op miraculeuze wijze veel beter: in zes minuten zat ik op dertig meter zonder een enkel probleem met klaren. De tweede duik was waanzinnig gaaf, we doken rondom en kleine stukjes door een enorm wrak van een oorlogsschip. Het zicht was nog steeds niets zo goed, maar dat maakte het bijna nog mooier, omdat het schip daardoor veel mysterieuzer voelde. Het wrak was nog nieuw dus er zat niet veel koraal op, maar er waren wel honderden vissen die rondom en in het schip zwommen, fantastisch om te zien. Daarna gingen we ook nog een stukje verderop naar een aantal rotsformaties in het water, met prachtig koraal en gave smalle passages. Dat was zeker een van mijn favoriete duiken tot nu toe! Ik hou ook heel erg van de bedrijvigheid en de sfeer op een duikboot. We zaten op een redelijk grote boot, samen met andere groepjes, en iedereen chillt een beetje op het dek totdat het tijd is om te gaan, en dan is het een grote drukte met iedereen die zijn equipment klaar aan het maken is en een voor een uit de boot springt. Na de duik heeft iedereen mooie verhalen die je met elkaar deelt. Over het algemeen zijn duikers ook echt toffe mensen; er hangt iedere keer echt fijne sfeer op de duikscholen waar ik tot nu toe ben geweest. Ik voelde me meteen heel welkom en dat je dezelfde interesse hebt in de onderwaterwereld schept toch ook een soort band. Het is ook geweldig om de verhalen te horen van de meer ervaren duikers, wat voor gave dingen zij hebben meegemaakt in het verleden. Ik denk niet dat ik een type ben om echt veel verder te gaan in het duiken en maanden achterin onder water te zitten, maar ik vind het wel waanzinnig leuk en het is absoluut een wereldje waar ik me in thuis voel dus ik denk dat het zeker niet de laatste keer is dat ik een duikfles op mijn rug heb!
Na de tweede duik hadden we een pauze van een uur of vier, en ik was eigenlijk van plan om na het eten met mijn duik instructeur en mijn duik buddy een scooter te huren en het eiland verder te verkennen, maar ik was zo waanzinnig moe dat het bij nader inzien toch een tukje werd. Rond een uur of zes gingen we terug naar de boot voor onze laatste duik: de nachtduik. Ik had er echt heel veel zin in, het leek me ontzettend gaaf om in het zwart van de nacht onder water te zijn. Het bleek helaas iets minder leuk dan ik had verwacht, in eerste instantie omdat mijn oren totaal blokte, dus we hingen eindeloos op drie meter diepte in het pikkedonker, nog net oppervlakkig genoeg om heen en weer geschud te worden door de hoge golven aan de oppervlakte. Na een tijdje raakte ik echt gerustreerd, want je wilt zo graag afdalen, maar je mag het niet forceren. Na een ruim kwartier lukte het me om naar 9 meter te gaan, maar mijn oren waren nog steeds niet echt goed. Net toen mijn oren wat beter waren zwommen we in een enorm zwerm van duizenden kleine kwallen, en daar raakte mijn duikbuddy heel erg van in paniek. Het was ook wel behoorlijk griezelig, want het is totaal zwart om je heen dus je ziet alleen waar je schijnt, en overal waar je scheen zag je alleen maar kwallen. De duikinstructeur probeerde haar eerst gerust te stellen, maar ze zwom al omhoog en ik volgde, aangezien ze mijn buddy was. Eenmaal uit de zwerm was ze weer rustig maar ze wilde niet meer naar beneden, en dat was ook echt onmogelijk voor mij met mijn oren, dus na ongeveer 25 minuten dreven we weer aan de oppervlakte. Gelukkig lang genoeg om de cursus te halen, maar ik baalde wel echt want we hadden helemaal niets gezien (ja behalve kwallen dus). Het duurde niet lang voordat ik een stuk blijer was dat we de duik hadden afgebroken, want vlak nadat wij terug kwamen op de boot kwam de tweede groep. Zij waren langer in de kwallen gebleven, en ze kwamen boven met kwallensteken over hun hele lichaam, zelfs in hun gezicht. Terwijl zij douchten met flessen azijn waren wij toch wel erg blij dat we eerder aan boord waren gekomen. Vanaf de boot konden we pijlstaart inktvissen zien jagen (op de kwallen), wat echt een heel mooi gezicht was, dus dat maakte het weer een beetje goed. Na een warme douche was het tijd om ons certificaat te vieren met een goed drum and bass feestje in een hele gave boomhut-achtige club aan het einde van het eiland. Ik kwam daar met mijn buddy en mijn instructeur, en later op de avond kwamen er nog veel meer mensen van de duikschool. Het was echt een goed feestje, eindelijk eens goede muziek en iedereen ging lekker los; ik kreeg bijna een beetje heimwee naar het uitgaan in Amsterdam! Een goed feestje resulteerde uiteraard wel in een lekker katertje de volgende ochtend, dus ik was blij dat ik mijn vertrek had verzet naar de avond. Mijn laatste dag op Ko Tao lekker uitgeslapen, en daarna met een groep van twintig man uit het hostel met de pick up truck naar een hele chille bar gegaan boven op de heuvel met prachtig uitzich over Ko Tao. Ik had bedacht dat ik de nachtboot wilde nemen naar het vaste land, maar ik wist wederom niet echt waar ik heen wilde. Twee chille gasten uit mijn hostel gingen diezelfde avond met de nachtboot naar Surat Thani en daarna door naar Ko Phi Phi, en dat klonk wel goed dus toen we terug kwamen boekte ik dezelfde reis en twee uur later stonden we op de boot die ons naar het vaste land zou brengen.
KO PHI PHI
De nachtboot was weer heerlijk, hoewel ik dit keer geen tweepersoons bed voor mezelf had. De volgende ochtend vroeg kwamen we aan in het donker en in de regen (bleehh), en na wat gedoe over hoe en wat en wie waarin eindigde de situatie in dat we moesten lopen naar een plek waar we na een halfuurtje opgehaald werden door een pick up truck (toen het gelukkig al droog was) die ons weer naar een ander busje bracht. Echt hilarisch hoe je in Thailand voor één reis, die overigens wel altijd goed geregeld is, in acht verschillende voertuigen wordt gestopt. Na een paar uur rijden werden we dan ook, verrassend genoeg, uit het busje gegooid en moesten we wachten op weer een volgend busje die ons naar de boot zou brengen. Helaas gaat 'Thailand, the country of smiles' echt niet meer op (zeeeeker niet als je het vergelijkt met Indonesië!), en dat geldt al helemaal als het gaat om vervoer, waarin ze uiterst serieus, luidruchtig, commanderend en vooral niet aardig zijn. Je wordt over het algemeen als vee een beetje heen en weer gestuurd, wat af en toe bijna grappig is. Ze nemen zichzelf soms uiterst serieus, waarbij ze eerst: 'ticket! Tickettt!' In je gezicht schreeuwen, en daarna met ongeveer dezelfde toon en een hoop overdreven armgezwaai je naar een bepaalde auto gebaren, net alsof je moet rennen om het desbetreffende voertuig nog te halen (wat meestal echt niet zo is).
Bijna achttien uur na ons vertrek was Ko Phi Phi in zicht. Ko Phi Phi is... tja. Het is zeker een waanzinnig mooi eiland, met een felblauwe zee, witte strand en geweldige rotsformaties. Maar helaas is het absoluut onmogelijk om alle hotels, resorts en honderden (speed)boten te negeren. Ik denk dat Ko Phi Phi een perfect voorbeeld is van hoe toerisme dingen kan verpesten. Het is absoluut niet zo dat ik het niet leuk heb gehad, ik heb een geweldige tijd gehad, maar ik werd er vaak ook een beetje sip van.
We kwamen aan en liepen in een kleine tien minuten naar de andere kant van het eiland, naar het hostel waar de twee jongens waar ik mee reisde, Benck en Tim, een reservering hadden. Helaas hadden ze geen plek voor mij, maar gelukkig vond ik samen met een andere jongen die naast het net viste twee deuren verderop twee bedjes in een dorm, waar we 4 keer zo veel voor betaalden vergeleken met het hostel in Chiang Mai. De hostels waren wel erg relaxed, zeker het hostel waar de anderen in sliepen en waarnaar wij de volgende dag verhuisden. Vanuit je bed was het ongeveer 4 stappen naar het strand en 10 naar de zee: ideaal voor katers die niet moeilijk te verkrijgen zijn op dit eiland. De jongen in mijn dorm reisde met twee nederlandse meisjes, die weer twee blanke zuid-afrikanen kenden, dus binnen een halfuurtje waren we met een clubje van acht gezellige individuen. Die middag liepen we rond om het eiland te verkennen en ons te oriënteren op wat er allemaal te doen was, maar het duurde niet lang voordat de regen met bakken (zeg maar containers) uit de lucht kwam, dus een paar uur na aankomst op Phi Phi zaten we al met z'n allen in de bar met bier en cocktails, wat overigens heel gezellig was. Na een paar uur gingen we terug voor een snelle douche (die we eigenlijk al in natuurlijke vorm hadden gehad) en daarna was het tijd om het nachtleven te verkennen. Er zijn een heleboel dingen te vinden op Ko Phi Phi, maar een ding is absoluut niet te missen: nachtleven. 'S avonds veranderd het eiland in een ware kermis, met een hele strip grote clubs aan het strand met vuurshows, de een nog indrukwekkender dan de ander. Als je van het strand afloopt bevindt je je al snel in een doolhof van kleine straatjes met talloze eetstandjes, bucket verkopers, ladyboys en heel veel tattooshops waar dronken toeristen tattoos laten zetten alsof ze een biertje bestellen. De eerste avond was leuk, gek, en resulteerde in de meest vreselijke kater de volgende dag (ik gebruik het woord kater veelste veel in mijn thailand blogs). Die dag was dan ook de eerste, en enige dag van mijn hele reis dat ik compleet niks gedaan heb, behalve een beetje rondlopen, eten en op het strand liggen. Sommige mensen spenderen zo hun hele vakantie, maar ik kreeg er na een dag al compleet de kriebels van, dus ik liet die avond de alcohol lekker staan en boekte een tour voor de volgende dag.
De eilandtour die ik de volgende dag deed met James en Linda was... interessant. De omgeving van Ko Phi Phi is zo waanzinnig mooi, met enorme rotsen, aapjes op het strand en visjes in het kraakheldere water die beiden totaal niet schuw zijn. Maar het is onmogelijk om al het toerisme te negeren: de tour route is een regelrechte snelweg, met allerlei soorten boten in verschillende formaten, de een nog bombastischer dan de ander. Je merkt het ook zo erg aan hoe de tour wordt uitgevoerd; ze sleuren weer een groep toeristen rond, pleuren ze af en toe uit de boot en fluiten ze dan weer terug. Het toppunt was Maya Bay, het beroemde en prachtige strand uit 'the beach' met de ouwe gouwe Leo: dat was werkelijk 'jaw-dropping', maar niet om de reden die je zou verwachten. We vaarden de hoek om en... het strand was niet eens te zien. In eerste instantie door de belachelijke horde boten die voor de kust waren geparkeerd, en in tweede instantie door de mensen, die geen vierkante meter op het strand onbezet lieten. Waar is Leo op z'n onbewoonde eilandje nou? En dan betaalden we ook nog vijf euro om het strand op te mogen om lekker vijf minuten in de motorolie tussen de boten te zwemmen. De chinezen hadden het tenminste wel naar hun zin, die spartenden vrolijk rond in hun zwemvesten met zwembroeken opgetrokken tot over de navel, en natuurlijk de ipads en camera's die voor eeuwig vastgelijmd zitten aan hun handen. Wat een grap. Gelukkig kregen we aan boord wel heerlijke kleffe witte boterhammen (hoewel ik er aan twijfel of je dat brood mag noemen) met drie korrels kaas (zelfde twijfel over de kaas) en gefrituurde rijst met.. olie. Nou moet ik, na al mijn sarcasme, wel zeggen dat het echt een leuke ochtend was, en Phi Phi blijft erg mooi. Maar toch was dit zeker een gevalletje eens maar nooit meer...
Na de tour moest ik helaas afscheid nemen van James en Linda, en even later ook van Lieke. Toen ik terug liep kwamen ik de nederlandse jongens, de zuidafrikanen en een nieuwe groep die zij eerder tijdens het reizen al hadden ontmoet tegen, en we besloten met z'n allen naar het uitzichtpunt te lopen. We waren nu met z'n negenen: 3 nederlanders, 3 duitsers en 3 zuidafrikanen; stuk voor stuk echt waanzinnig leuke mensen. Na onze barre tocht omhoog en naar beneden beloonden we onszelf op biertjes en een potje beerpong, zagen we de zonsondergang op het strand en aten we heerlijke falafel terwijl we interessante gesprekken hadden over de huidige situatie in Zuid-Afrika, en over hoe er nog steeds zoveel verschillen zijn tussen blank en zwart. Zo'n goed begin van de avond met zo'n goed gezelschap kon alleen maar voorgezet worden, en na een prachtig stapavondje koste het ze de volgende dag niet veel moeite om mij over te halen om nog een dagje te blijven. Dit leverde wel wat gehannes op, want ik kon mijn bed niet nog een nacht verlengen (dat trucje had ik de vorige dag al uitgevoerd), dus ik moest op zoek naar een andere kamer. Nadat ik verhuisd was naar een prive kamer op de heuvel, huurden we een longtailboat met chauffeur George (die eigenlijk niet zo heette, maar we konden zijn naam niet uitspreken dus we noemden hem george), kochten we wat biertjes en lieten ons afzetten op een mooi verlaten strand (ja ze zijn er wel nog!). Na een heerlijke middag werden we opgehaald door George nadat we eerst een heel eind door ondiep water over koraal moesten lopen vanwege het tij. We vaarden terug naar het strand tijdens een van de mooiste zonsondergangen die ik heb gezien; echt magisch, wat een heerlijke dag! En hoe anders dan een heerlijke dag afsluiten met een heerlijk nacht stappen, als goede afsluiter van mijn reis door Thailand.
De volgende dag heb ik eerst nog wat rondgestruind met de groep, voordat ik afscheid van ze nam en de boot in sprong. Wat een fijne mensen, ik ga ze zeker niet vergeten! Na een bootreis, busreis en een paar uur wachten op het vliegveld stapte ik in het vliegtuig van Krabi naar Bangkok.
BANGKOK
Mijn laatste nacht in Bangkok was niet bepaald een hartelijk vaarwel. Het begon met wederom de enorme rij voor de taxi's, waar ik dit keer niet omheen kon omdat het al te laat was voor het openbaar vervoer. Toen ik eenmaal een taxi had vroeg hij een belachelijk bedrag en vertikte het om de meter aan te zetten, natuurlijk nadat we al weg waren gereden van de taxi standplaats. Het is een bekend verhaal dat taxi's in Bangkok bijna nooit hun meter aanzetten en je daarmee ontzettend afzetten, maar voor mij was dit mijn eerste ervaring en ik werd er flink pissig van. Op een gegeven moment ben ik gewoon uitgestapt, en gelukkig zette hij toen wel de meter aan. Ik vertrouwde hem voor geen cent, dus ik volgde hem op mijn gps en ja hoor: hij deed een lekker rondje Bangkok om de prijs op te krikken. Gelukkig kon ik daar een stokje voor steken, en het eindbedrag was 150 baht in plaats van de 500 die hij mij probeerde te laten betalen. Ik had een hostel geboekt zo dicht mogelijk bij het vliegveld, aangezien ik de volgende ochtend weer terug moest. Ze waren niet vriendelijk in het hostel, legden niets uit en gaven me geen sleutel, ook niet na herhaaldelijk aandringen. Dit betekende dat ik om 1 uur 's nachts de mensen in mijn dorm moest wakker maken, en de volgende ochtend in het pikkendonker onder een koude douche moest staan omdat mijn kamer genoten de sleutel (tevens de electriciteits sleutel) hadden meegenomen. Het regende pijpenstelen toen ik ruim op tijd beneden bij de receptie kwam en om een taxi vroeg. Ze lieten me eerst bijna drie kwartier wachten, totdat ik iets minder vriendelijk aandrong om de taxi nogmaals te bellen. Dit telefoontje resulteerde in de mededeling dat er door de regen en de spits geen taxi was en ook niet zou komen. Lekker dan. Dus ik mocht fijn de gietende regen in op zoek naar een taxi, en met nog maar anderhalf uur te gaan totdat de check in sloot, begon ik al lichtelijk zenuwachtig te worden. Deze zenuwachtigheid veranderde in het uur daarop in paniek, aangezien er geen enkele taxi onbezet was, en de twee taxi's die ik aansprak me niet wilden brengen vanwege file. Een half uur voordat de check-in sloot vond ik eindelijk een taxi die me wilde brengen, uiteraard niet op de meter, maar we spraken 250 baht af waar ik vrede mee had. Ik kalmeerde iets totdat ik er achter kwam dat het door de spits nog een uur was naar het vliegveld. Na wat paniekerig gedoe kwam ik er achter dat er gelukkig een snellere manier was over de tolweg, waar ik 60 baht voor moest betalen. Ik vroeg de chauffeur om a.u.b. dan die route te nemen, en dat wilde hij wel, maar klootzak dat hij was, verhoogde de prijs daarbij met 200 baht omdat hij er inmiddels wel achter was gekomen dat ik echt haast had en het me niet kon permiteren om een andere taxi te zoeken. 510 baht armer voor een ritje dat me 150 had moeten kosten kwam ik opgelucht aan bij de check-in balie, die gelukkig tien minuten na sluitingtijd nog open was. Vanaf daar kwam gelukkig mijn pech tot zijn eind, en tien minuten later plofte ik neer op een stoel in de wachtruimte voor de gate, klaar voor een nieuw avontuur.
Mijn drie weken in Thailand waren fantastisch; met prachtige plaatsen, heerlijk eten, goede feestjes en geweldige mensen. Thailand was leuk, maar ook slopend, en hoewel ik echt een goede tijd had gehad, was ik ook wel klaar om het achter me te laten. Na drie weken toeristisch Thailand was het weer hoog tijd om off track te gaan en weer echt te gaan backpacken. Next stop: Myanmar!
Heel veel liefs en tot over een paar dagen,
Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
