Naakt zwemmen in de woestijn

Ik ben verliefd op colombia. Ik ben verliefd op de mensen, op de muziek, op de chaos en de rust. Ik ben verliefd op de stranden, op de jungle, op de dorpjes en op de woestijn. Ik ben verliefd op het opaatje die altijd te veel smoothie maakte, op onze surrogaat moeder die in haar roze pyama drie uur nodig had om voor ons te koken, op de lieve hond van het hostel in de woestijn en op de baby-papegaai die probeerde mijn wimpers te eten.

Het begon allemaal in Bogota, waar ik ineens met de drie leukste Nederlandse meisjes aan tafel zat voor een traditionele colombiaanse maaltijd, ik bestolen werd terwijl ik geld inzette op de caviarace, we alle gekke vruchten kochten om te proberen en we de oranje uniforms van de bouwvakkers aantrokken op koningsdag. Na een toevallige ontmoeting met Lina, een zwitserse die ik drie maanden eerder in Mexico had leren kennen, was ons reis quintet geboren en gingen we op weg naar het noorden.

Tijdens onze reis naar het noordelijkse puntje van Zuid-Amerika zagen we heel veel Colombia en heel weinig toeristen. In het hagelwitte dorpje Villa de Leyva maakten we een prachtige trek door de heuvels en kookten we in de privekeuken van onze hosteleigenaars, in San Gil dansten we op blote voetjes tussen de locals op naaldhakken en vlogen we over het landschap met een paraglider, in Barichara wandelden we tussen de geitjes en de vlinders en luierden we onder de fruitbomen in ons hostel en in Chicamocha dronken we biertjes met uitzicht op een waanzinnige canyon waar de bliksem de wolken verlichte.
Het fijnste avontuur was lago de Tota, waar we na 4 lokale bussen om vijf uur 's middags aankwamen, om absoluut niks te vinden behalve een gesloten hotel en een ezel, waarna we bijna in een grot sliepen, maar toch terecht kwamen bij een lief vrouwtje met een leegstaand appartement waar we met z'n vijven in één bed kropen om een film te kijken. We lazen boeken op het dakterras, gingen liftend met z'n 5en in één auto om een vis te kopen, knipten elkaars haar en struinden uren door het prachtige landschap. Mijn liefde voor Colombia was een feit.

Na twee weken prachtig binnenland kwamen we na een ijskoude nachtbus aan bij de noord-kust van Colombia. Na een dag in het hete en chaotische Santa Marta bereikten we na een flinke trek door de jungle met al onze bagage de adembenemende stranden van Tayrona, waar vijf hangmatjes naast elkaar werden gehangen in de jungle vlakbij de zee. Enkele stappen van onze hangmat begon een zandpad die ons naar een van de prachtige stranden leidde, waar aan het einde van de dag de lucht rood gekleurd was, de junglebergen heiig waren en de zee het strand op bulderde. Magisch.

Na twee bussen, een auto en twee uur achterin een truck door het absolute niks van de woestijn waren we van het ene afgelegen plekje in het andere afgelegen plekje beland, en zonder dat we het wisten waren we begonnen aan ruim een week zonder douche en met amper elektriciteit. Cabo de la Vela, het dorpje wat net zo plotseling als de zee uit het niets opdoemde uit de woestijn, was bijzonder en bizar: een compleet verlaten groepje rieten en lemen huisjes op een woestijn-hete droge vlakte, met enorme sterke wind, heel veel zand en heel weinig mensen. We genoten van de zonsondergang en aten zelfgekochte kreeft aan een tafeltje op het strand, terwijl het hele dorp in ons hostel naar de enige televisie zat te kijken.

De volgende dag reden we in drie uur naar de boot die ons naar Punta Gallinas bracht, waar we om acht uur 's ochtends werden verwelkomd met een glas zelfgebrouwen alcohol in een 'dorp' dat bestond uit een vijftal lemen huisjes omgeven door cactushekken. Onderweg verbaasden we ons over kinderen die door de woestijn naar school liepen, mannen die door de hitte fietsten en geiten die achterop scooters gebonden waren.
Punta gallinas voelt als het einde van de wereld. We sliepen in enorme hangmatten, reden langs honderden cactussen, liepen over prachtige stranden, beklommen de hoogste zandduinen, zagen roze flamingos en waren omgeven door de meest indrukwekkende niksheid.
We zwommen naakt in de woestijn.

Ik ben verliefd op Colombia. Ik verbaas en verwonder me iedere keer weer over de diversiteit tussen verschillende plekken, de vriendelijkheid van de mensen en vooral de schoonheid van het land. Na drie hele fijne weken met vier hele fijne meiden ben ik nog lang niet klaar met Colombia.
Dit is het begin van een hele fijne liefde.

Hasta luego,

Anne