Ik ben naar Mexico gekomen...

En ik wilde er niet meer weg. Het plan was een dag of zes, het werden er 18, en met iedere dag die verstreek leek het plan om centraal amerika in drie maanden te doen een stukje belachelijker. In twee weken verloor mijn slippers, mijn birkenstocks, mijn sarong, bijna mijn camera, volledig mijn gevoel voor tijd en al mijn zorgen.

Mijn eerste bestemming, cancun, was een warm bad. Niet zozeer omdat de stad op zichzelf nou zo fantastisch is, maar meer omdat daar de realisatie kwam: yes, I'm back on the road! Ik ben totaal relaxed en zonder zenuwen het vliegtuig in gestapt omdat ik me absoluut niet realiseerde dat ik onderweg was naar Mexico, om pas weer na 7 maanden terug te keren vanuit een onbekende eindbestemming. Als je dan aankomt in een gezellig hostel en de volgende dag een spierwit strand opstapt in de brandende zon... onbeschrijfelijk. Het duurde ongeveer een halve dag voordat ik me weer een hele backpacker voelde, en genoot ultiem van het gevoel van vrijheid en geluk.

Voordat ik verder vertel over 'Mexico', moet ik wel even kwijt dat ik eigenlijk niet echt in het 'echte' Mexico ben geweest. Quintana Roo is erg toeristisch en veramerikaniseerd, zo erg dat je op sommige plekken niet meer het idee hebt dat je in Mexico bent: overal waar je kijkt zijn restaurants, discotheken en resorts, de een nog groter dan de ander. Amerikanen willen het liefst tijdens hun vakantie geen vinger uitsteken, en het maakt niet uit wat het kost. Hier zijn betekent niet per se dat je er aan mee moet doen, maar wel dat je creatief moet zijn om deze gekte enigszins te ontlopen. Ik moet zeggen dat wat ik er van heb gezien me wel intrigeerde: oude dikke vrouwen die op schommels in de bar cocktails drinken terwijl een clown ballonnen beesten hoeden voor ze maakt, een eindeloze straat vol belachelijk gigantische clubs en halfnaakte meisjes op enorme hakken, talloze flat-resorts aan het strand met als enige activiteit van rug naar buik draaien in de zon en belachelijke groepstours waarin alle mensen als dikke schapen achter een verveelde gids aan hobbelen.

In Cancun bevond mijn hostel zich in een toeristloos gebied en kreeg ik de kans om meer het echte mexico te ervaren, met felgekleurde huisjes en restaurants, vrolijke muziek op straat, talloze taco kraampjes, een relaxte sfeer en heel veel vriendelijke mensen. Ik ontmoette fantastische reisgenoten, bezocht witte stranden, genoot van het mexicaanse eten en proefde van het nachtleven. De laatste nacht gingen we naar een gigantische club waarvoor ik een gratis bandje had gekregen, waardoor ik de hele nacht onbeperkt kon drinken voor nul pesos. En dat was niet de pussy europese variant met alleen onbeperkt wijn en bier, oh nee: hele flessen tequila en wodka op tafel, de gekste shotjes, champagne, cocktails. De club had draaiende dansvloeren en paaldansers en een boel amerikanen en rijke mexicanen, die me uitnodigden voor een feestje op hun yacht de volgende dag, waar ik niet heen ben geweest omdat ik me met een van de ergste katers van mijn leven naar mijn volgende bestemming moest slepen: Playa del Carmen.

Playa is een toeristisch maar mooi stadje met een prachtig strand en een heerlijk chill sfeertje. We werden de eerste dag door de eigenaar van het hostel uitgenodigs voor 'zijn verjaardag'; een enorm feest in een rooftopbar met zwembad, heerlijke techno en alleen maar 'locals', oftewel mensen die hier zijn neergedaald voor werk of iets dergelijks en er allemaal picture perfect afgetraind en als modellen uitzagen. Het bleken hele aardige mensen te zijn, die heel geduldig waren met mijn afschuwelijk slechte spaans, en het werd een mooie avond.

De volgende bestemming was Tulum, een paradijs, waar ik me tussen fantastische mensen begaf, de mooiste stranden ooit zag en het heel rustig aan deed. Helaas blijven paradijsjes in mexico niet onopgemerkt, en Tulum is geen uitzondering. Dit maakt het een erg dure bestemming, en om enigszins binnen budget te blijven moesten we creatief zijn met geld. We kampeerden op het strand tussen zweverige hippies, gingen liftend naar onze bestemmingen, kookten onze eigen maaltijden en crashten privé feestjes (die nog zweveriger waren dan de hippie-camping). Ik bezocht prachtige ruïnes en dook in cenotes met water zo helder dat het leek alsof je zweefde in plaats van zwom, en de zonnestralen vanaf de bodem kwamen, alsof iets daar beneden je tot zich riep. 'S avonds zaten we bij het kampvuur, op het strand, dronken we coronas in mexicaanse hipsterbars of dansten we op live muziek.

Na een week genieten was het tijd om te verkassen naar Bacalar, een klein dorpje aan de rand van een prachtige lagune, waar we in het hostel werden ontvangen als verloren kinderen door de meest fantastische hostel-eigenaars die ik ooit heb ontmoet. Bacalar was relaxed, mooi, niet toeristisch en heel fijn. We verkenden de ongelofelijk blauwe lagune met kayaks, leerden over de geschiedenis in een museum en dronken rum met de hostel eigenaars en hun leuke vrienden.

Aan de ene kant kan ik niet geloven dat ik al meer dan twee weken weg ben, aan de andere kant voel ik me alweer helemaal thuis als backpacker. Zit toch wel wijsheid in zo'n carnavalsliedje (voor de non-brabo's, zie titel), want Mexico is zeker een paradijs op aard... Een erg goed begin van mijn reis, en ik voel niets dan geluk als ik denk aan wat me nog te wachten staat. Wat is het leven toch mooi!

Anne