La vida es bella. Siempre.
Door: Anne Mak
Blijf op de hoogte en volg Anne
22 September 2015 | Peru, Cuzco
21 juli 2015, twee gingers en een Brabantse Amsterdammer stappen in de bus richting de bergen. Hoog tijd om eens flink te gaan trekken. Koortsig (letterlijk) probeerde ik me voor te bereiden op dit waanzinnig goede idee: ik was half ziek, was vrij veel nachtjes achter elkaar uit geweest, had maar 1 dag om te acclimatiseren en de trek was niet bepaald voor de beginnende wandelaar.
Maar het was onbeschrijfelijk. 3 dagen, 26 uur lopen en ruim 1500 meter stijgen naar 4750 meter. De meest verbluffende uitzichten, de mooiste witte bergtoppen, sprookjesachtige kampeerplaatsen, absurde sterrenhemels. Gezellig met z'n drieën in een tent op een bevroren grond slapen. David die van elk bloemetje een foto maakt. Job met z'n witte hoofd van de factor 60. Dansjes tijdens het tandenpoetsen. Liedjes zingen tijdens slapeloze nachten. Drie dagen lang ons verbazen, verwonderen en intens genieten.
Nadat ik met vermoeide beentjes en een half slapend hoofdje verdrietig afscheid nam van mijn twee toppers, begon ik aan mijn 34-urige reis naar mijn volgende bestemming: Cusco.
Cusco begon voortreffelijk. Minder dan twee uur na aankomst was ik al meer dan aangeschoten. Halverwege de middag dus. Na een beetje festiviteiten bekijken (het was bevrijdingsdag) belandde ik in een vage hippiekroeg waar ik uitermate enthousiast en ontzettend getalenteerd (dat vond ik toen) drie uur lang de bongo’s bespeelde met een komisch groepje peru-rastas en wat mede-backpackers. Daarna maar weer terug naar de Wildrover waar mijn dag zo vrolijk was begonnen, waar de boel flink op z'n kop stond. Dansje op de bar dus maar. Naar de club tot sluit dus maar. De volgende ochtend werd ik wakker met een giga-kater (hoogte+veel alcohol=au hoofd) en enorm pijnlijke handen (ohja, drie uur bongo’s..). Nou zoals je snapt kwam de automatische gedachte in mijn hoofd: wat een topstad! Dus ik besloot maar te gaan werken in het hol van het beest: de beruchte Wildrover.
En zo kwam het dat ik, Lynn en tien mannen bijna drie weken lang leefden en overleefden achter de bar. Een leven bestaande uit werken, uitgaan, te weinig slapen en weer werken. Een heerlijk leven. Een familie van gestoorde collega's, de gekste incidenten, de vreemdste outfits, de prachtigste stapavonden. Urenlang naborrelen. Openmics die de hele tent op z'n kop zetten. Lynn en ik presenteerden de meest belachelijke pubquizen, stonden met flessen shots op de bar, probeerden overdag een beetje buiten te komen, voelden ons meer thuis achter dan voor de bar en vonden het stiekem heel moeilijk om weg te gaan. Ondanks dat het zwaar was was het echt een leerzame, interessante maar vooral ontzettend leuke tijd die ik voor geen goud had willen missen.
Eens een wildrover, altijd een wildrover.
Na 2 weken werken, 1 week barmanager zijn en 1 week van pogingen tot weggaan maakte we ons eindelijk los van ons honk.
Jut en Jul gingen naar Bolivia.
De grensovergang was een ware cultuurshock. We stonden 3 uur in de rij ons te vergapen over de omgeving en de dingen, mensen en dieren die voorbij kwamen. Aangekomen in La Paz kwamen we ontzettend veel leuke bekenden tegen, bezochten we bizarre markten en aten we boliviaanse specialiteiten. In Copacabana werden we verblind door de zon, hadden we moeite met slapen in stilte en waren we kindsblij met een vers visje. Op 'het eiland van zilver' kwamen we tot rust. En werden we wakker met bizar mooie uitzichten over de baai en witte bergtoppen op de achtergrond. En verbrande Lynn afschuwelijk. En toen was het maar weer tijd om terug te gaan naar Cusco.
We hadden namelijk een vrij essentieel ding gemist: de Machu Picchu. Hele goede reden om terug te gaan, en als we er dan toch zijn kunnen we ook wel even onze ex-collega's gedag zeggen, wel zo sociaal toch? Deze beredenering resulteerde in nog een week Cusco en Wildrover. Maar dit keer was het anders, we zagen uitgebreid de stad en werden verliefd, beklommen duizenden treden naar de beroemdste en meest magische Inca ruïne en zagen de Wildrover vanaf de andere kant van de bar (en ook nog een beetje vanaf achter de bar, gewoon voor de leuk). Maar mijn reis liep inmiddels bijna tot z'n einde, en keuzes moesten gemaakt worden. Ik koos voor.. strand.
Mancora. Tweede keer. ruim zestig uur in de bus voor 5 dagen in de zon op het strand. Maar het was het zo waard, ik had geen betere afsluiting van mijn reis kunnen bedenken. Alleen maar lekker eten: ceviche, tunasteak, sushi. Perfect weer. Geweldige mensen. Fijne feestjes. Niks aan veranderen.
En toen kwam thuis echt dichtbij. Ik stapte in de bus met 3 prettig gestoorde Australiërs, die ik in Lima door de markt heen sleepte en bedankte met spuuglelijke sokken, waar ze vervolgens dolblij de hele avond in rondhuppelden. Ik moest om 4 uur 's ochtends naar het vliegveld, maar kom, 1 drankje, of misschien twee. Of misschien toch net iets te dronken mijn bed in rollen. Gelukkig gingen de Australiërs vrolijk recht uit de club met me mee naar het vliegveld, wat uiteindelijk mijn redding bleek te zijn.
Want, ik heb kennelijk een ding voor ingewikkelde terugreizen. Vanuit Azië deed ik 5 landen in 50 uur, vanuit Zuid-Amerika 5 landen in 30 uur. Het begon met het feit dat ik me had vergist in de vertrektijd, dus ik kwam iets meer dan een uur voor vertrek aan bij de check-in. Toen bleek dat ik geen visa had voor Amerika (ja sorry, wie weet nou dat Puerto Rico bij Amerika hoort?) wat resulteerde in een uur intense stress. Ik was blij dat ik mijn Nikes aanhad, want heb heel wat kilometers heen en weer gerend. Honderd formulieren invullen met mijn brakke hoofd, hart kloppend in mijn keel. En dan eindelijk: confirmation. De auzzies checkten mijn bagage in, en ik begon te rennen. Te sprinten. Ms. Mak, flight M7470, this is your last call. Fuuuucckkk. Harder rennen. Opnieuw: ms. Mak, this is your last call. En de gate kwam maar niet. Nachtmerrie. Maar toen: gate 17B. Zwaar buiten adem en half flauwvallend lachte de steward en het halve vliegtuig me een beetje uit of toe. Het maakte me niet uit. Ik had het gehaald.
Dat was het toppunt maar wel pas het begin van een vreselijke terugreis, met korte vluchten, weinig slaap en nog een paar keer rennen tijdens gestreste overstap acties. Eerst wilde in niet naar huis. Nu wilde ik thuis zijn.
Nederland. Na meer dan 100 uur reizen in mijn laatste 10 dagen was ik ineens thuis. Was het land ineens plat. Praatte iedereen ineens weer een taal die ik versta, of ik nou wil of niet. Moest ik ineens weer WC papier gewoon IN de WC gooien. Waren mijn vrienden en familie ineens weer dichtbij. Heel verwarrend.
Maar ook heel fijn. Veel mensen vragen, is het nou niet raar om terug te zijn? Het antwoord is ja, maar het is raar omdat het zo normaal is. Het voelt zo vaak alsof ik nooit ben weg geweest. Ik stap nog gewoon in de trein, zet gewoon mijn laptop aan, maak gewoon weer afspraken. Zit gewoon weer te borrelen met mijn lieve vriendinnen. Sta gewoon weer op een technofestival. Word gewoon weer natgeregend.
Toch zijn er die kleine dingen. Dat ik per ongeluk 'gracias' eruit floep. Dat ik nog steeds soms niet weet wat met het WC papier te doen. Dat ik me verbaas over dat een cappuccino hier even veel kost als een hele maaltijd daar. En dat ik altijd even terug kan zweven naar al die prachtige herinneringen die ik altijd bij mij draag, waar ik ook ga.
En dat was het dan. Op zondag 13 september, precies 365 dagen nadat ik in het vliegtuig stapte naar Indonesië, is mijn avontuurjaar over. De backpack gaat in de kast, het normale leven kijkt om de hoek. Ik probeer niet verdrietig te zijn omdat het voorbij is, maar blij omdat ik het heb mogen meemaken. En mijn herinneringen, die zijn er voor altijd.
La vida es bella!
Anne
Maar het was onbeschrijfelijk. 3 dagen, 26 uur lopen en ruim 1500 meter stijgen naar 4750 meter. De meest verbluffende uitzichten, de mooiste witte bergtoppen, sprookjesachtige kampeerplaatsen, absurde sterrenhemels. Gezellig met z'n drieën in een tent op een bevroren grond slapen. David die van elk bloemetje een foto maakt. Job met z'n witte hoofd van de factor 60. Dansjes tijdens het tandenpoetsen. Liedjes zingen tijdens slapeloze nachten. Drie dagen lang ons verbazen, verwonderen en intens genieten.
Nadat ik met vermoeide beentjes en een half slapend hoofdje verdrietig afscheid nam van mijn twee toppers, begon ik aan mijn 34-urige reis naar mijn volgende bestemming: Cusco.
Cusco begon voortreffelijk. Minder dan twee uur na aankomst was ik al meer dan aangeschoten. Halverwege de middag dus. Na een beetje festiviteiten bekijken (het was bevrijdingsdag) belandde ik in een vage hippiekroeg waar ik uitermate enthousiast en ontzettend getalenteerd (dat vond ik toen) drie uur lang de bongo’s bespeelde met een komisch groepje peru-rastas en wat mede-backpackers. Daarna maar weer terug naar de Wildrover waar mijn dag zo vrolijk was begonnen, waar de boel flink op z'n kop stond. Dansje op de bar dus maar. Naar de club tot sluit dus maar. De volgende ochtend werd ik wakker met een giga-kater (hoogte+veel alcohol=au hoofd) en enorm pijnlijke handen (ohja, drie uur bongo’s..). Nou zoals je snapt kwam de automatische gedachte in mijn hoofd: wat een topstad! Dus ik besloot maar te gaan werken in het hol van het beest: de beruchte Wildrover.
En zo kwam het dat ik, Lynn en tien mannen bijna drie weken lang leefden en overleefden achter de bar. Een leven bestaande uit werken, uitgaan, te weinig slapen en weer werken. Een heerlijk leven. Een familie van gestoorde collega's, de gekste incidenten, de vreemdste outfits, de prachtigste stapavonden. Urenlang naborrelen. Openmics die de hele tent op z'n kop zetten. Lynn en ik presenteerden de meest belachelijke pubquizen, stonden met flessen shots op de bar, probeerden overdag een beetje buiten te komen, voelden ons meer thuis achter dan voor de bar en vonden het stiekem heel moeilijk om weg te gaan. Ondanks dat het zwaar was was het echt een leerzame, interessante maar vooral ontzettend leuke tijd die ik voor geen goud had willen missen.
Eens een wildrover, altijd een wildrover.
Na 2 weken werken, 1 week barmanager zijn en 1 week van pogingen tot weggaan maakte we ons eindelijk los van ons honk.
Jut en Jul gingen naar Bolivia.
De grensovergang was een ware cultuurshock. We stonden 3 uur in de rij ons te vergapen over de omgeving en de dingen, mensen en dieren die voorbij kwamen. Aangekomen in La Paz kwamen we ontzettend veel leuke bekenden tegen, bezochten we bizarre markten en aten we boliviaanse specialiteiten. In Copacabana werden we verblind door de zon, hadden we moeite met slapen in stilte en waren we kindsblij met een vers visje. Op 'het eiland van zilver' kwamen we tot rust. En werden we wakker met bizar mooie uitzichten over de baai en witte bergtoppen op de achtergrond. En verbrande Lynn afschuwelijk. En toen was het maar weer tijd om terug te gaan naar Cusco.
We hadden namelijk een vrij essentieel ding gemist: de Machu Picchu. Hele goede reden om terug te gaan, en als we er dan toch zijn kunnen we ook wel even onze ex-collega's gedag zeggen, wel zo sociaal toch? Deze beredenering resulteerde in nog een week Cusco en Wildrover. Maar dit keer was het anders, we zagen uitgebreid de stad en werden verliefd, beklommen duizenden treden naar de beroemdste en meest magische Inca ruïne en zagen de Wildrover vanaf de andere kant van de bar (en ook nog een beetje vanaf achter de bar, gewoon voor de leuk). Maar mijn reis liep inmiddels bijna tot z'n einde, en keuzes moesten gemaakt worden. Ik koos voor.. strand.
Mancora. Tweede keer. ruim zestig uur in de bus voor 5 dagen in de zon op het strand. Maar het was het zo waard, ik had geen betere afsluiting van mijn reis kunnen bedenken. Alleen maar lekker eten: ceviche, tunasteak, sushi. Perfect weer. Geweldige mensen. Fijne feestjes. Niks aan veranderen.
En toen kwam thuis echt dichtbij. Ik stapte in de bus met 3 prettig gestoorde Australiërs, die ik in Lima door de markt heen sleepte en bedankte met spuuglelijke sokken, waar ze vervolgens dolblij de hele avond in rondhuppelden. Ik moest om 4 uur 's ochtends naar het vliegveld, maar kom, 1 drankje, of misschien twee. Of misschien toch net iets te dronken mijn bed in rollen. Gelukkig gingen de Australiërs vrolijk recht uit de club met me mee naar het vliegveld, wat uiteindelijk mijn redding bleek te zijn.
Want, ik heb kennelijk een ding voor ingewikkelde terugreizen. Vanuit Azië deed ik 5 landen in 50 uur, vanuit Zuid-Amerika 5 landen in 30 uur. Het begon met het feit dat ik me had vergist in de vertrektijd, dus ik kwam iets meer dan een uur voor vertrek aan bij de check-in. Toen bleek dat ik geen visa had voor Amerika (ja sorry, wie weet nou dat Puerto Rico bij Amerika hoort?) wat resulteerde in een uur intense stress. Ik was blij dat ik mijn Nikes aanhad, want heb heel wat kilometers heen en weer gerend. Honderd formulieren invullen met mijn brakke hoofd, hart kloppend in mijn keel. En dan eindelijk: confirmation. De auzzies checkten mijn bagage in, en ik begon te rennen. Te sprinten. Ms. Mak, flight M7470, this is your last call. Fuuuucckkk. Harder rennen. Opnieuw: ms. Mak, this is your last call. En de gate kwam maar niet. Nachtmerrie. Maar toen: gate 17B. Zwaar buiten adem en half flauwvallend lachte de steward en het halve vliegtuig me een beetje uit of toe. Het maakte me niet uit. Ik had het gehaald.
Dat was het toppunt maar wel pas het begin van een vreselijke terugreis, met korte vluchten, weinig slaap en nog een paar keer rennen tijdens gestreste overstap acties. Eerst wilde in niet naar huis. Nu wilde ik thuis zijn.
Nederland. Na meer dan 100 uur reizen in mijn laatste 10 dagen was ik ineens thuis. Was het land ineens plat. Praatte iedereen ineens weer een taal die ik versta, of ik nou wil of niet. Moest ik ineens weer WC papier gewoon IN de WC gooien. Waren mijn vrienden en familie ineens weer dichtbij. Heel verwarrend.
Maar ook heel fijn. Veel mensen vragen, is het nou niet raar om terug te zijn? Het antwoord is ja, maar het is raar omdat het zo normaal is. Het voelt zo vaak alsof ik nooit ben weg geweest. Ik stap nog gewoon in de trein, zet gewoon mijn laptop aan, maak gewoon weer afspraken. Zit gewoon weer te borrelen met mijn lieve vriendinnen. Sta gewoon weer op een technofestival. Word gewoon weer natgeregend.
Toch zijn er die kleine dingen. Dat ik per ongeluk 'gracias' eruit floep. Dat ik nog steeds soms niet weet wat met het WC papier te doen. Dat ik me verbaas over dat een cappuccino hier even veel kost als een hele maaltijd daar. En dat ik altijd even terug kan zweven naar al die prachtige herinneringen die ik altijd bij mij draag, waar ik ook ga.
En dat was het dan. Op zondag 13 september, precies 365 dagen nadat ik in het vliegtuig stapte naar Indonesië, is mijn avontuurjaar over. De backpack gaat in de kast, het normale leven kijkt om de hoek. Ik probeer niet verdrietig te zijn omdat het voorbij is, maar blij omdat ik het heb mogen meemaken. En mijn herinneringen, die zijn er voor altijd.
La vida es bella!
Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
