Nog steeds verliefd

We zijn vier weken verder en inmiddels al zeven weken in Colombia. Zeven weken vol met de gekste avonturen, de prachtigste plekken en de fijnste momenten. We hebben ons veel verwonderd, nog meer genoten en we willen nog lang niet naar huis.
Verder wil floor al zes puppy's, drie baby's, twee opa's en een papegaai mee naar huis nemen, heeft marieke al zeven jurkjes gekocht en heeft Lina ons grapje serieus genomen en nu dus een tattoo van een ananas op haar enkel. En ben ik nog steeds verliefd op Colombia.

Na drie toeristloze weken hebben we het meer toeristische maar niet minder diverse Colombia gezien. In vier weken legden we de kust af van Palomino tot Cartagena en reisden we door het binnenland tot aan de grens van Ecuador.

De kust gaf ons heel veel fijne dagen. Sushi, cocktails, pizza en biertjes op het strand. Fijne mensen. Pogingen tot surfen en daarop volgende hangmat sessies. Samen eten als één grote familie in het hostel. Een lieve babypapegaai die nestjes bouwde in floors haar. Wakker worden in een hangmat boven op een berg met het mooiste uitzicht over zee en jungle. De prachtige onderwaterwereld ontdekken. Onderhandelen op lokale vismarkten.
En heel, heel veel geluksmomentjes.

Voordat we ons herenigden met marieke in Cartagena, maakte we een uitstapje naar Minca, wat een uur van de kust en midden in de jungle lag. We dronken champagne voor floors verjaardag, bezochten een familie boerderij op de hoogste berg midden in de jungle, plukten mangos en avocados uit de bomen en werd compleet natgeregend na een zevenurige trek bergopwaarts.
Ook in cartagena hadden we het heerlijk. We slenterden door de prachtige gekleurde straatjes, gingen op bezoek bij een oud mannetje om zijn bloeddruk te meten en speelden ineens in een venezuelaanse videoclip. Het was een hele fijne afsluiting van onze hele fijne tijd aan de carribische kust.

We namen een nachtbus naar Medillin, waar we vooral 's nachts leefden in salsabars, discotheken en na afloop op straat waar het feestje zich voortzette totdat de politie ons wegstuurde. Overdag kropen Marieke en ik samen in een poncho en trotseerden de regen om te leren over Medellin en Colombia tijdens een van de beste walkingtours die we ooit hadden gehad. We sloten de week af in Bogota, waar we weer met vijf waren en ultiem genoten op een heel fijn technofestival wat heel ver van huis toch heel vertrouwd voelde.

En toen was het toch echt tijd om richting ecuador te gaan. De lange afstanden in de bus waren absoluut geen straf, want wat waren de uitzichten mooi. Reusachtige groene berglandschappen, enorm diepe canyons, de grootste watervallen zomaar langs de weg en de meest felgekleurde zonsondergangen. Twaalfurige busreizen vlogen voorbij.

In Salento liepen we vertraging op omdat ik misschien cholecystitis, misschien costogondritis, zeer waarschijnlijk gastritis en zeker hypochondritis had.
In Popayán wilden we stiekem allemaal iets langer blijven omdat het zo mooi was.
In San Agustin dwaalden we tussen duizend jaar oude beelden en namen we met pijn afscheid van Marieke.

En nu zijn we ineens in Ipiales, vlakbij de grens naar Ecuador, in een dodgy hotel, ons afvragend waar de tijd is gebleven. Zeven weken zijn nog nooit zo snel gegaan, maar wat waren ze fijn. Colombia heeft een plekje veroverd in mijn hart, en stiekem ben ik best wel een beetje verdrietig om dit bijzondere land te verlaten.
Ik ben inmiddels alweer meer dan vier maanden van huis, heb al zeven maanden backpacken erop zitten, ben al in tien verschillende landen geweest, en ik heb er nog lang niet genoeg van. Ik ben nog steeds heel gelukkig, heb nog steeds heel veel zin in wat gaat komen en wil nog steeds niet naar huis.
En ik ben nog steeds verliefd op Colombia.

Besos,

Anne