But you will never ever leave

Voor mijn laatste bestemming in Guatemala reisde ik met Marieke naar de oostkust, waar we drie bussen en 16 uur later arriveerden in een andere wereld. Het was inmiddels Semana Santa, een vrije week voor half Centraal Amerika, wat Rio Dulce in een pretpark veranderde. Enorme files op de brug door fotosmakende lokale toeristen, honderden belachelijk hard varende boten en jetski's op de rivier, overvolle restaurants met rijke guatemalaanse yacht-eigenaren en slechte karaoke vanaf 9 uur sochtends. Rio Dulce Town was heet, plakkerig en chaotisch, wat me nostalgisch deed denken aan Azië.

De enorme hoeveelheden zeilboten deed Marieke op een heel goed idee komen: waarom niet liftend op zeilboten naar onze volgende bestemming? Zo gezegd zo gedaan, en na een rondje babbelen door de haven en een berichtje op facebook hadden we een zeilboot te pakken waarmee we gratis mee konden naar Texan Bay. We voelden ons de koning te rijk. Perfect zeilweer, een prachtige boot, ontzettend leuk gezelschap en ook nog flink wat geld besparen; veel beter wordt het niet... 'S avonds kookten we op de boot in een prachtige baai, zwommen we om een plasje te doen (de wc aan boord deed het niet, dus het was dat of met de billetjes overboord) en dronken we biertjes op een andere boot, waarmee we meteen onze lift voor de volgende dag geregeld hadden. De volgende ochtend zonden we al dobberend tussen de meest prachtige zeilboten in 'the dingy' voordat we verhuisden naar onze nieuwe boot, een belachelijk sjieke grote boot waarmee we doorvaarden naar Livingston door een prachtige groene canyon gevuld met witte reigers en pelikanen. In Livingston aten we verse garnalen op het strand, dronken we biertjes met onze bootgenoten en dansten we op foute reggaeton tussen de locals. Nadat we op de boot hadden geslapen gingen marieke en ik de volgende dag aan wal en bleven we nog twee dagen in livingston.

Mijn plan was om daarna naar Utila (in Honduras) te gaan, maar schrok me kapot van de prijzen voor de 'sterk aanbevolen' shuttles, dus ik besloot het avontuur aan te gaan en lekker te rommelen met chickenbuses. Voor minder dan een vierde van de prijs was ik na twee boten, twee taxi's en 4 bussen bijna dezelfde dag nog in Utila, was het niet dat de bus kapot ging. Gelukkig raakte ik aan de praat met een honduraanse dokter, die mij na een gesprek van amper twintig minuten de sleutels van haar huis gaf: ze had toch nachtdienst, dus mocht ik haar huis gebruiken... ongelooflijk. 'S ochtends bracht ik haar ontbijt in de kliniek, bedankte ik haar honderd keer voor haar absurde gastvrijheid en nam ik de boot naar Utila.

Utila was niet-ingecalculeerd-fijn. Mijn tijd begon te dringen, dus ik had besloten om maar 2 dagen op dit prachtige tropische eiland te blijven. Het werd een week. Zoveel fijne mensen, prachtig weer, mooie duiken, leuke feestjes en relaxte plekken maakte mij een van die mensen die iedere dag zei: 'morgen ga ik'. Nadat ik dat 6 keer had gezegd geloofde niemand me meer, en kreeg ik een T-shirt met de toepasselijke tekst: 'if you come to Utila, you can do whatever you want... but you will never ever leave.'

Uiteindelijk is het me tóch gelukt, en ben ik terecht gekomen in een bierbrouwerij in een minuscuul dorpje in Honduras, vlakbij lago Yojoa. Na een paar relaxte dagen daar hadden we een aardig clubje opgespaard van mensen die we al kenden uit Utila, en gingen we met 13 man in chickenbusses richting Nicaragua.

Inmiddels had ik lang niet genoeg tijd meer om alles te zien in Nicaragua voordat ik naar Colombia vloog, dus ik besloot om lekker op mijn gemak een paar bestemmingen te doen, en wellicht in de toekomst een keer terug te komen voor de rest. Met z'n negenen maakten we een stop in Somoto, waar we al klimmend, wandelend en zwemmend een tocht maakten door een prachtige canyon, met spectaculaire rotsformaties, kraakhelder water en prachtige natuur. Daarna vervolgde we onze reis met chickenbusses naar Leon, waar ik mijn laatste week in Centraal Amerika spendeerde.

Leon is een fijne, maar ontiegelijk hete stad. We verdwaalden in de talloze soortgelijke straten, sliepen een nacht op het strand voor een beachparty, beklommen twee keer een vulkaan om in 2 minuten beneden te zijn met een vulkaanboard, trakteerden onszelf op sushi, kampeerden naast een actieve krater en lieten per ongeluk een bierblik exploderen in de volle rij voor de kassa in de supermarkt. Kortom: een goede afsluiter van mijn 3 fantastische maanden in Centraal Amerika.

Ik schrijf dit om 3 uur 's nachts, halverwege mijn 18 uur durende reis naar Colombia, terwijl ik bibberend in de airco zit te wachten op mijn vliegtuig naar Bogota. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk! Hoewel ik nog niet klaar was met Nicaragua, heb ik heel veel zin om in Colombia te zijn, waar dan ineens twee van mijn beste vriendinnetjes uit Amsterdam op me zitten te wachten. Inmiddels ben ik alweer bijna 3 maanden weg van huis, en ik geniet nog steeds intens van iedere dag, iedere ontmoeting en ieder nieuw avontuur. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen... la vida es bella!

Tot snel en veel liefs,

Anne