Een roadtrip, een vulkaan en aprendiendo Español

Na drie en een halve dag met de mexicanen, de honden en Jenny de paspop overleed 'the baby' in de stromende regen vlakbij een nauwelijks dorp te noemen groepje huizen genaamd 'de verloren kinderen'.

In de voorafgaande dagen reden we uren door prachtige landschappen, verbleven we noodgedwongen in een dorpje omdat we waren verdwaald, bezochten we de prachtige natuurlijke zwembaden van Semuc Champey, kwamen we in the middle of nowhere bijna zonder benzine te zitten en vierde ik mijn verjaardag met een internationale mix van gezellige vreemden. Na het overlijden van the baby en een nacht in een toeristloze stad met uitzicht op de lokale jaarlijkse avond marathon nam ik de bus naar Guatemala City, waar ik na 2 bussen, een taxi, een flinke wandeling en een hoop gestuntel uiteindelijk de bus naar Antigua vond.

Antigua is een heerlijke stad, met kleurrijke huisjes, gezellige kinderkopjes, prachtige kerken en levendige pleinen. Ik maakte gelijk goed kennis met de stad met dank aan de in Antigua wonende vrienden van de spanjaard waarmee ik eerder reisde, door een fijn avondje met goed eten, goede muziek en goed gezelschap. De volgende dag dwaalde ik licht katerig door Antigua en werd ik door nieuwe dorm-genoten overgehaald om een van de hoogste vulkanen van Guatemala te beklimmen. Na een stressvol ochtendje met veel laatste moment voorbereidingen voelde ik me niet compleet voorbereid voor het beklimmen van een bijna 4000 meter hoge vulkaan met meer dan 7 kilo op mijn rug.

Het was dan ook best pittig. Vooral het laatste stuk, wanneer je er al flink wat uren op hebt zitten, de zon het hardst brand, je je hart voelt pompen in je borstkast door de hoogte, je voor iedere twee stappen omhoog er ook een naar beneden schuift door de losse asgrond op de stijle helling, je keel gortdroog voelt en je longen prikken van de dikke stofwolken en je niet kan schuilen voor de asregens van de nabije actieve vulkaan... maar het was het absoluut zonder enkele twijfel allemaal waard. De meest waanzinnige uitzichten, een zonsondergang met alle kleuren van de regenboog, de prachtigste sneeuwlandschap-achtige wolken, de magische lichtjes van de dorpjes duizenden meters onder ons, het gehuil van coyotes vlakbij, de helderste sterrenhemel die je je kan voorstellen en inmense wolken uit een actieve vulkaan maakte het tot een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien.

De dag na terugkomst ging ik met de vulkaan groep, 8 mensen met 8 verschillende nationaliteiten, naar San Pedro La Laguna. Het plan was om daar maar een korte tijd te blijven om daarna door te reizen naar Xela voor spaans lessen, maar het beviel me zo goed dat ik besloot om te blijven en me in te schrijven voor een spaansschool. Nu, bijna drie weken later, vind ik het moeilijk om deze fijne plek te verlaten. Mijn relaxte hostel met alle bewoners, mijn spaansschool met mijn lieve lerares, het vrolijke vrouwtje van wie ik altijd bananenbrood kocht, de goede feestjes in Sublime, de studeersessies in de jacuzzi, het aardige meisje met de lekkere groente tostas, het schattige oude mannetje met wie ik dagelijks gesprekjes voerde en nog veel meer lieve mensen en fijne plekken hebben me thuis laten voelen in San Pedro.

We verdwaalden rond het meer, dansten op live muziek, mochten gratis tuben achter een boot, kookten voor het hele hostel, speelden spelletjes, dronken cuba libres op goede feestjes, reden paard door de stromende regen, namen de boot om alleen een brownie te eten en oefenden spaans met de eindeloos vriendelijke locals. En het allerfijnste was dat een van mijn beste vriendinnetjes er deel van was. Na drie jaar samenwonen en studeren zagen we elkaar bijna acht maanden niet, en toen stonden we ineens met onze blote voetjes in het zand te dansen en te knuffelen bij een kampvuur. Wat een geluk, wat een leven! Om het afscheid nemen met Marieke en met Guatemala nog even uit te stellen gaan we nog 1 avontuurtje doen samen... Vamos a la playa!

Hasta la próxima!

Anne